Leffingeleuren - Dag 3: van haardvuurtjes tot bomaanslagen

Zaal De Zwerver, 13 september 2019 - 15 september 2019

Ook op de derde dag van Leffingeleuren vielen ons enkele idyllische taferelen op die dit festival zo bijzonder maken: moeders die al dansend spelen met hun kind; vrienden die elkaar ontmoeten; gezellige discussies over de bands die de vorige dagen zijn opgetreden,... En dat alles in een gemoedelijke, familiale atmosfeer. Ook de zon tekende present. Wij maakten ons op voor wederom een fijne ontdekkingsreis.

Ontdekking nummer één kregen we al vroeg voorgeschoteld. Mooneye, laureaat van 'De Nieuwe Lichting', mocht de festivaldag openen in de Grote zaal. Ook al opent laureaat zijn deuren, dan nog moet je je als band ook bewijzen op het podium. En dat laatste deed Mooneye met brio. Na een trage start, dreef de band het tempo langzaam maar zeker op. De bijzondere stem van Michiel Libberecht raakte al meerdere snaren, maar eens alle instrumenten samensmolten, ontstond een orkaanuitbarsting die ons met verstomming sloeg. In de verschroeiende finale werden alle registers nogmaals compleet opengetrokken. Het moge duidelijk zijn: Mooneye zou wel eens een gouden toekomst te wachten kunnen staan.

Het was even raar opkijken toen in de Kapel Scott Yoder het podium opkwam: elk van de bandleden was geheel in het wit gekleed en de frontman was zelfs volledig wit geschminkt. De band ging voor een potje psychedelische muziek, die erg toegankelijk, zelfs een tikkeltje kitscherig klonk. De frontman was een geboren entertainer die de aanwezigen uit zijn hand deed eten. De door hem georganiseerde sit-in zorgde voor een kampvuurgevoel, waarvan de humor afdroop. Het was duidelijk de bedoeling een soort van feeststemming te creëren zonder te veel remmingen. Lachen en dansen was de opdracht en daarin slaagde Scott Yoder schijnbaar moeiteloos.

Hoewel Jordan Mackampa ons trachtte te verleiden om naar zaal De Zwerver af te zakken voor zijn folk-, blues- en gospelkunsten, kozen wij voor Café De Zwerver waar Trash Kit ons moest overtuigen van ons gelijk. Spijt hadden we daar niet van. Dit trio zorgde voor veel warmte in een toch al zwoel café. De temperatuur steeg dan ook naar een kookpunt. Geluidsmuren afbreken doet Trash Kit niet, maar de scherpe kantjes van de postpunk combineren met Afrikaans getinte klanken, die aanvoelen als een voodoo trip, dat was het handelsmerk.

Tijd voor een portie old school punkrock zonder franjes. CIVIC is een Australische band, die het niet moet hebben van te veel vertoon. Zij willen gewoon lekker knallen. Vanaf de eerste tot de laatste noot bleef het tempo hoog en deelde de band mokerslagen uit. Net zoals het hoort binnen het genre. Aan interactie met het publiek doet CIVIC zo goed als niet. Zij laten de muziek voor zich spreken.

Na dat straatgeweld konden we een rustmoment goed gebruiken. De lieflijk glimlachende Bedouine deed ons hart smelten alleen al door de bindteksten. Voeg daar de kristalheldere stem, die menig hart deed breken, nog aan toe en je hebt een mooie combinatie. De jongedame stond eenzaam op het podium, maar kreeg de zaal muisstil. Met twinkelend gitaargetokkel, gecombineerd met zangpartijen in een weemoedige aankleding deed deze getalenteerde folkzangeres het publiek zichtbaar genieten. Elton Johns Come Down In Time bezorgde ons zowaar de krop in de keel.

Waarom de Nederlandse band De Staat steeds zorgt voor een wervelend dansfeest? Zij verstaan gewoon de kunst een feestje te bouwen, zodat het onmogelijk is om stil te blijven staan. Op Pinkpop brachten ze de hele weide ooit aan het springen. Hier reageerde het publiek aanvankelijk iets statischer, maar uiteindelijk zou ook De Zwerver volledig overstag gaan. Frontman Torre Florim was zijn charismatische zelf. Geen festival blijft ongevoelig voor De Staat. Waarvoor hulde.

Eén van de ontdekkingen van deze editie bleken de rechttoe rechtaan-punkers van Penus. Dit zootje ongeregeld houdt niet van regels en drijft het tempo vanaf de eerste song steeds verder op. Een zeer beweeglijke zanger, geruggesteund door muzikanten, die de instrumenten aanhoudend geselen, zorgden voor een wervelende show. Penus doet duidelijk niet aan compromissen sluiten en verpulverde kort maar krachtig de huisraad van het café.

De Amerikaanse garagerockband The Mystery Lights bracht recent een zeer knappe plaat uit. Met 'Too Much Tension' deden ze zich meteen opmerken binnen het genre. Zaal De Zwerver was goed volgelopen en de band genoot zichtbaar. Dat spelplezier had uiteindelijk ook zijn effect op het publiek dat gewillig stond te headbangen en de band telkens onthaalde op een enthousiast applaus. Dit is het soort muziek dat aan je ribbenkast blijft kleven. Laat dat nu net zijn waarvoor wij graag uit de luie zetel komen.

Nog meer gitaarmagie kregen we van Frankie & The Witch Fingers in De Kapel. De heerlijk groovy mix van kraurtrock, garagerock en psychedelica deed iedereen heen en weer deinen. Vooral de voortdurende afwisseling tussen knallende rock en psychedelische rustpunten deden je zweven.

Whispering Sons heeft er al een zeer drukke festivalzomer op zitten. De lovende recensies vliegen hen om de oren. De dame en heren hoeven ons alvast niets meer te bewijzen, maar toch werd op Leffingeleuren de lat weer hoog gelegd. Rechtlijnigheid werd gecombineerd met energie op zoek naar de logische climax. Frontvrouw Fenne Kuppens deed ons met die melancholische stem de haren weer ten berge rijzen, terwijl ze die typische molenwiekende rondjes maakte en het publiek strak aankeek. Aan bindteksten doet de band niet echt. Whispering Sons liet gewoon de muziek voor zich spreken en bewees ook op Leffingeleuren waarom ze al enkele jaren één van de betere acts zijn binnen de postpunk tout court.

Pink Room mocht een laatste keer het Café doen daveren. Het verwonderde ons dat de glazen op de toog bleven rechtstaan, want de band raasde als zeven bulldozers door de set. Afsluiten met een feestje? Alvast eentje, dat ervoor zorgde dat de muren rond het café op barsten stond.  Een beter einde van Leffingeleuren 2019 konden we ons niet dromen.