Leffingeleuren - Dag 1: sant in eigen land
De Zwerver, 8 september 2017 - 10 september 2017
Ah, Leffingeleuren, het festival dat altijd weer koppig aan de zomer blijft vasthouden. Ook dit jaar is dat weer zo en dus trokken onze redacteurs naar het westen des lands om er verslag uit te brengen.
Het festival werd in de kapel geopend door Tin Fingers, de synthpopband waar tegenwoordig een behoorlijke buzz rond hangt. Sinds hun passage in Leffinge weten we ook waarom. Frontman Felix Machtelinckx ziet er dan wel uit als een hedendaagse Jim Morrison, de muziek is eerder hitgevoelig en baadt zich een weg richting hoofd en dansbenen.
Tin Fingers brachten songs met een prachtig dartele tred, voorzien van een batterij frisse eightiesdeuntjes en droomvisioenen. Na een zoektocht naar een eigen geluid – eerder maakten ze al psychedelische garagerock en donkere folk – lijken ze nu een formule te hebben gevonden die hun op het lijf geschreven is.
Dieter Sermeus mag tegenwoordig gerust omschreven worden als een vaste waarde in de Belpopgeschiedenis. We hoorden hem ten tijde van Orange Black mistroostig “The golden years / I’m sure they will come / but you need to have faith”, prevelen. Profetische woorden, als we hem nu met zijn Politics op het podium zien staan. Het nieuwe project bundelt de gitaren van Orange Black met de melancholie en weemoed van The Go Find.
En het ging er verrassend hard aan toe. De nummers waren even opdringerig als een trailer op MTV en werden met zoveel bite gebracht dat je het speeksel van zijn lippen hoorde vliegen. Topmoment: I’m On Trail, waarin de synth zich een weg baande naar het treurige mannetje dat ergens verstopt zit in onze ziel. Dieter von Deurne and the Politics zijn lekker bezig en we hopen dat het nog een tijdje zo blijft.
Millionaire is een band die lang gestolde levenssappen weer doet stromen en vloeien. De manische waanzin der gitaren in beeld en klank met Tim Vanhamel als getikte orkestleider. Of het nu karatemoves waren of de bewegingen van een opvliegende vogel, Vanhamel heeft niet altijd een gitaar nodig om je van de sokken te blazen. Maar wanneer hij wel de snaren laat trillen, beseffen we eens te meer wat een gemis het was Millionaire twaalf jaar in het ijle te zien verdwijnen.
Over de comeback van Belgium’s finest is al heel wat inkt gevloeid en neen, het mocht zeker niet minder zijn. Millionaire was onze gids door een donkere gitaarjungle met woekerende planten, lang gras waar onbekende beesten in verscholen zitten en glimlachjes en gefluit in het donker. Wij lieten ons gewillig neermaaien. Voor wie de comeback van het jaar met eigen ogen en oren wil meemaken: het is nog niet te laat. In het najaar spelen ze vast ook een concertzaal in jouw buurt aan gort. Topconcert!