Leffingeleuren - Dag 1: fotoreportage

De Zwerver, 12 september 2025 - 14 september 2025

Dag één van het zogenaamde laatste zomerfestival in en rond zaal de Zwerver, waarvan de ingang een facelift kreeg met zowaar lockers en eindelijk de scheiding van in- en uitgang. Het zomergevoel bleek ver weg, want er stond een gure noordenwind. Gelukkig stonden we zelf bijna altijd binnen bij de bands. Maar het gratis straatfeest, dat jaarlijks ook een massa volk trekt, kwam slechts traag op gang. 

Leffingeleuren heeft toch al jaren het predicaat een ontdekkingsfestival te zijn. We zagen er Idles, toen ze pas aan het venster kwamen kijken, Amyl and the Sniffers, toen ze nog niet alles uitverkochten. Met andere woorden: Leffingeleuren is en blijft spannend. 

Aan het Brusselse Salvia met de Oekraïense zangeres de eer om af te trappen. In 2024 stonden ze nog in de finale van 'De Nieuwe Lichting', nu zorgden ze op het podium van De Zwerver voor een zweverig melancholisch begin van de avond. In de Apollo-tent mocht 1-800-Mikey, het geesteskind van de Australische multi-instumentalist Michael Barker, aftrappen. Hij bracht lekkere poppunk, vlot verteerbaar, maar met genoeg beet om interessant te zijn. 

Ooit afgevraagd wie Danny Nedelko is uit het gelijknamige nummer van Idles? Hier bleek de energieke frontman van Heavy Lungs de enige echte Danny Nedelko te zijn. En ja hoor, (post)punk van de bovenste plank werd ons deel. Daarbij werd vooral geput uit het dit jaar uitgekomen album 'Caviar' met het titelnummer als één van de hoogtepunten van de set. Ook postpunk, maar van een heel ander kaliber, was Yard, een Iers trio dat vlot elektronica, postpunk en industrial mixt. 

Als je als band qua klank vergeleken wordt met een snelwegtoilet in Zuid-Frankrijk, dan moet er iets aan de hand zijn, grote problemen. Kabouttje Putlucht zweeft ergens tussen dansbare, harde gabber, punk en wave. In ieder geval was het goed voor een feest, Geen Empathie werd door de volle tent meegezongen alsof het een nieuw anthem was. En geen enkel onderrwerp was te zwaar. Iets als Kindje Slaan ging er immers ook in als vlotte koek. 

Sons is intussen duidelijk een vette rockband geworden. Na enkele minuten van Do My Thing hadden ze harten en de vooral de dansbenen van het publiek al veroverd en ze gunden niemand rust. Tube Spit, Ricochet, Family Dinner,... er zat amper een adempauze in. 

Adempauzes kenden die van Gee Tee ook niet. Van bij het begin werd er stevig van jetje gegeven met punk. Korte nummers volgden elkaar in sneltompo op en het spreekwoordelijke dak ging er dan ook helemaal af.