Leffingeleuren - In Maten en Soorten

De Zwerver, , 29 september 2009

Leffinge. Een dorp in nabijheid van Oostende waarvan de naam een collectief ¿qué? losweekt. Tenzij je Leffingeleuren vernoemt, uiteraard. Het kleine festivalletje van vroeger groeide uit tot een seizoeneinde om U tegen te zeggen.

Naar jaarlijkse gewoonte mocht ook dit jaar de winnaar van het Verse Vis-rockconcours de tweede dag op gang trekken, zij het slechts voor een handjevol vroege vogels. De band die dit jaar in de voetsporen van The Van Jets, Tomàn en Windub trad, heette Pepper Assault: een bende jonge snaken en een zangeres die een stem heeft waar de meeste Pop Idoldeelnemers – en de jury – maar van kunnen dromen.

Blood Red Shoes was één van de bands die “zeker op de affiche moesten”, aldus vele festivalgangers. Vreemd genoeg konden de loeiende gitaar en dito drums niet bijster veel volk trekken naar de Mainstage. De aanwezigen genoten echter wel van een mooie set, gebracht door – another? – Britse band. Wij onthielden vooral Say Something, Say Anything.

Veel meer volk dan weer bij Vlaanderens mooiste Lady Linn. Vorig jaar nog in Zaal de Zwerver, dit keer gepromoveerd tot mainstageband. Ook nu bracht ze haar Magnificent Seven mee, en daar hoorde je ons niet over klagen. Linn - né Lien De Greef - wist blijkbaar nog steeds niet goed wat zeggen tussen de songs door, maar dat zal wel door het zicht op een enthousiaste tent geweest zijn.

Met It’s Allright zette ze heel goed in, en enkele schitterende solo’s van zowel blazers als piano begeleidden songs als Love Affair, Cool Down en vooral I Don’t Wanna Dance wonderwel. Naderhand leek de set een beetje te licht voor het publiek, dat kennelijk weer veel zin had in een zwaarder feest. Toch bewees ze ook dit keer dat ze met recht en reden vaak te zien was op festivalweides deze zomer.

Feesten zat er evenmin in met Alela Diane, die begeleid werd door een vijfkoppige band waarvan we vermoeden dat ze al een maand ronddwaalden in de Polders en eigenlijk op Folkfestival Dranouter diende te spelen. Op de muzikale prestatie van de Amerikaanse folkband was nagenoeg niets aan te merken, maar er huist niet bepaald een groot entertainer in de jongedame. Beschamend weinig volk dus voor de folky tunes, terwijl De Zwerver volgestapeld zat met Customsfans. De StuBruhitjes van deze laatsten waren dus duidelijk niet in dovemansoren gevallen.

Eén van de meest overtuigende bands van de dag waren Amadou & Mariam. Het blinde koppel uit Mali breide de ene na de andere prachtige afroblues aan elkaar met als grote afwezige Sabali. Aandoenlijk hoe het koppel zo’n prachtige songs kon brengen, maar dan toch telkens weer begeleid moest worden als ze zich verplaatsten. Maar wij zagen in hun plaats dat het goed was.

Terwijl Amadou & Mariam de temperatuur in de tent met een zeker aantal graden deden stijgen, mocht Fleet Foxesdrummer J. Tillman de bühne in de zaal opklauteren. Een intiem setje, dat zeker gesmaakt kon worden, werd ons deel, maar een gebrek aan interesse bij het soms luidruchtige publiek strooide bijwijlen roet in het eten. “Fuck you”, heette het daarop uit de mond van Tillman.

Minder fuck you’s en meer, veel meer volk bij wat de headliner van het festival moest zijn. Blijkbaar was Dinosaur Jr. bijster onbekend bij het jonge publiek, want na de eerste harde akkoorden van de set bleek de tent alweer heel wat leger. De harde sound – de gitaar van frontman Mascis moest na iéder nummer gestemd worden - was uiteraard niet voor iedereen weggelegd, maar wij konden nummers als Feel The Pain, Over It en vooral Just Like Heaven zeker smaken.

Des festivalgangers wegen zijn ondoorgrondelijk. Was de tent bij Dinosaur Jr. maar matig gevuld, dan stroomde het volk toe bij het aantreden van Daan. Met een schitterend Exes trapte hij het optreden, dat ongeveer zijn tiende op Leffingse grond moest zijn, af. De exentriekeling, steevast met zonnebril en sigaret, kreeg de zaal op zijn hand met nummers als Addicted, The Player en Victory, maar bij minder bekende nummers bleef het merkwaardig stil. Gelukkig maakten uitgelezen versies van Swedish Designer Drugs en Housewife dat meer dan goed. Stuyven leek het nog steeds te kunnen, zelfs na een vermoeiende festivalzomer en sinds 24 september op tram 40 rijdend.

Terwijl Riton met dirty beats en nog vuilere samples geen weg wist met het aantal decibels, speelden The Glimmers present Disko Drunkards ook nog een prachtige set in Zaal de Zwerver.

Zaterdag was een dag van extremen. Extreem gelukkig waren we toen we de tent opzochten, maar ook extreem moe.