Leffingeleuren 2015 - Vrouwen en kinderen eerst
Festivalterrein, Leffinge, 21 september 2015
Schitterend weertje daar in Leffinge. Ze kwamen handen tekort in de cocktailbar, mensen lagen languit in het gras en de kinderen liepen kirrend van plezier voorbij. Leffingeleuren is meer dan ooit een gezellig familiefestival geworden. En terwijl de zonnestralen onze haren blondeerden en onze gemoedstoestand opwarmden, zou je haast vergeten dat er ook nog muziek was. Welaan dan!
Voorzichtig sijpelden mensen binnen in De Zwerver bij de begintonen van Torres, de Amerikaanse zangeres-gitariste die dit jaar onze gehoorbuis binnendrong met het geweldige ‘Sprinter’. We merkten een vleugje Pj Harvey op, er fluisterde zelfs iemand Patti Smith in ons oor en anderen dachten dan weer een vleugje Cranberries te horen in haar stem. Geen touw aan vast te knopen dus, maar dat hoefde ook helemaal niet. Wat we wel zagen was een mooi opgebouwde set, die ruimte liet voor de nodige suspens en enkele rake klappen uitdeelde met nummers als Sprinter en Cowboy Guilt. Het publiek wiegde zacht en stilzwijgend mee en rumoermakers werden op de vingers getikt. Hier was maar één iemand aan het woord. En wij hingen aan haar lippen.
Op naar de kapel, waar Wand beloofde halt te houden tussen psychedelica, stonerrock en metal. Ze hielden woord, dat is zeker. Maar de show was zoveel meer dan wat onbeheerst het kopje op en neer te bewegen. De band lijkt zich vooral te vormen rond de drummer, die er alvast zin leek in te hebben. Na het eerste nummer was er al een drumvel aan vernieuwing toe. En twee nummers later waren nog meer herstellingswerken nodig. Frontman Cory Hanson vulde de stilte op door in zijn eentje enkele covers te brengen en zo de sfeer erin te houden. Terwijl de muziek van Wand beukte als een ervaren porno-acteur, zagen we de gitarist schijnbaar ongeïnteresseerd voor zich uit staren. Een sketch, zonder twijfel, maar wel verdomd amusant om naar te kijken. Tijdens een solo van Hanson ging hij zelfs zitten om de Nederlandse tekst op zijn flesje water van nabij te bekijken. Ja, er werd over nagepraat in Leffinge, en daar gaat het uiteindelijk allemaal om.
In diezelfde kapel stond iets later publiekslieveling Jan Wouter Van Gestel van Tout Va Bien te glunderen. De winnaar van Stubru’s De Nieuwe Lichting heeft de afgelopen jaren serieuze stappen gezet; met een optreden op Rock Werchter als voorlopig hoogtepunt. We kregen in Leffinge een ijle set voor de voeten geworpen, vol dromerige nummers en kippenveltriggers. Er was zelfs een cover van Thom Yorke ingeslopen, wat wij dan weer onder luid gejuich hebben onthaald. Helaas was het nog wat te vroeg op de avond om te beginnen dromen en leken we het ruimteschip richting sterren, heelal en zwarte gaten gemist te hebben. Ik hoop dat het aan ons lag.
Men zou je een uilskuiken kunnen noemen als je Pauw miste in het café van de Zwerver. Een intieme setting voor een band die alles lijkt te hebben om het te maken. Psychedelische rockmuziek maken is meer dan ooit in, en aan hun haute couture zal het ook niet gelegen hebben. Maar ergens bleven we met een wrang gevoel achter: het ontbrak hen een beetje aan enthousiasme. Toch werden de nummers keurig rondgetikt en binnengekopt. Maar alles leek zo “gemaakt”. Ze leken wel de perfecte kopie van een succesband als Tame Impala; of ze leken zo weggelopen te zijn uit een foute serie uit de jaren zestig. Ze willen nog te veel iemand na-apen, terwijl wij tijdens het hele optreden op zoek waren naar hun eigen identiteit. Jonge veulens om in de gaten te houden, als ze hun zoektocht tot een goed einde kunnen brengen.