Leffingeleuren 2012 – dag 3 - A Sunday smile
Festivalterrein + De Zwerver, Leffinge, 20 september 2012
De slaap uit onze ogen wrijven en het laatste beetje energie samenrapen om richting festivalterrein te slenteren is wat er moest gebeuren op de slotdag van Leffingeleuren. Maar we deden het met plezier, want ook die dag werden we verwend met heel wat muzikale hoogstandjes.
En hoe leuker wakker worden dan met de vijfkoppige charmeurs van Spinvis? Een en al lachende gezichten op het podium, een en al lachende gezichten bij het publiek: opener Astronaut zat er voor iets tussen. Deze Nederlanders zijn al niet meer van de jongsten, maar krijgen sowieso een prijs voor toonvaste samenzang en poëtische teksten.
De goedgeluimde celliste had duidelijk weinig moeite om haar mannetje te staan bij de rest van de groep, die zich bezighield met gitaar, drums en toetsen. Wegdromen was het dan ook bij Oostende en Tot Ziens, Justine Keller, maar beter dan Bagagedrager zou het niet worden. Meezingen met het aanstekelijke refrein “De motor draait/ de baby huilt” werd ons niet gegund, maar in ruil kregen we een frappante mix met de Twee Meisjes van Raymond Van Het Groenewoud.
En dat die nummers bewonderingswaardig goed in elkaar pasten, daar hoeft u ons niet meer van te overtuigen. Afsluiten werd gedaan met Kom Terug, en dat is dan ook precies wat wij dachten toen Erik De Jong en co van het podium verdwenen.
Nog geen uur later was het festivalterrein van Leffingeleuren al omgebouwd tot een tropische openluchtdanszaal. En daar had Staff Benda Bilili alles mee te maken. Congolese straatmuzikant Ricky Likabu vond er enkele jaren geleden niks beters op dan in de krottenwijken van Kinshasa zielsgenoten te ronselen en er een opvallend – allen zitten ze in een rolstoel - collectief van te maken.
Deze Afrikaanse dansmuziek had dan ook alle ingrediënten in huis voor een stomende liveshow, de zelfgemaakte satongé meegerekend. Très Très Fort en Je T’aime klonken alvast erg overtuigend. Om het met een passende uitdrukking te zeggen: alles liep op wieltjes.
Daarna was het tijd voor een familiebezoekje. Kitty, Daisy & Lewis Durham - twee zussen en een broer - hadden vader Graeme Durham meegebracht om de gitaar te bezweren, moeder Ingrid Weiss kreeg een plaatsje achter de contrabas.
Family business, dus. Vintage kledij – glitterjurkjes en Hawaiihemdjes - en dito klinkende muziek. Het werd een feelgoodshow van jewelste, die zowel covers van Canned Heat (Going Up The Country) als ska, rockabilly en muziek uit de jaren vijftig in petto had. Wij waanden ons alvast even in een ander tijdperk.
Ondertussen werd het kouder buiten, maar gelukkig was er Absynthe Minded om ons warm te houden. Deze festivalhabitués scoorden met alternatieve grungerocknummers als Plane Song, meezingers als Envoi en trage hitjes als My Heroics pt. 1, maar wij hadden toch ook graag Moodswing Baby en Papillon gehoord.
Maar het staat dan misschien in een soort van ongeschreven richtlijn dat je te allen tijde je topnummers speelt op een festival, we zien dit graag door de vingers omdat hun set uiteindelijk een mooie mengelmoes werd waarvoor uit elke cd wel een nummer werd geplukt. En stiekem zijn we toch fan zijn van de stevigere Absynthe Minded.
De allergrootste publiekstrekkers waren ongetwijfeld de indiefolkers van Beirut. Met een allegaartje aan instrumenten – ze staan bekend om hun accordeons, trompetten en ukeleles - verklaarden ze het straatfeest voor geopend met Scenic World en The Shrew.
Halverwege de set was er tijd voor East Harlem en Sante Fe van hun jongste plaat ‘The Rip Tide’, maar teruggrijpen naar vroeger werd ook gedaan met succesnummers Nantes en A Sunday Smile. Die laatste titel werd trouwens meer dan waarheid, u vriendelijk aangeboden door middel van de Balkanmuziek van zes vrolijke Amerikanen.
Even terzijde: voor wie zich afvraagt waarom ze A Candle’s Fire nooit live brengen, hadden wij achteraf een verhelderende babbel met de trompettist van de vagabonden. Het antwoord is relatief simpel: “Te moeilijk.” Dat weet u nu ook weer.
Voor de laatste keer wandelden we vervolgens nog richting De Zwerver, om er te dansen op de beats van DJ 4T4, die zowel Rihanna, Major Lazer als Vampire Weekend door de boxen liet galmen. Een betere afsluiter voor het Belgische festivalseizoen hadden wij niet kunnen wensen. Tot volgend jaar!