Leffingeleuren 2012 – dag 2 - Smakelijke soul, rauwe rock

Festivalterrein + De Zwerver, Leffinge, 19 september 2012

Dag twee van Leffingeleuren is traditioneel de dag waarop alternatieve bands het voor het zeggen hebben. Geen opgetrokken wenkbrauwen dus toen een gelijkaardig publiek het festivalterrein overspoelde om er hun hoofd en ledematen in allerlei rare bochten te wringen. Dit jaar was het niet anders, de namen op de affiche gaven dan ook genoeg mogelijkheid tot.

Het Amerikaanse duo MS MR behoorde met zijn indiepop alvast tot die alternatieve club en werd de eerste aangename verrassing van de dag. Een charismatische zangeres die met haar felroze haar eruitzag alsof ze zo uit de jaren tachtig was geteleporteerd en een toetsenist met bijhorend glitter T-shirt, die iets had van Peter Van de Veire, maakten het mooie weer.

Opvallen deden ze dus in elk geval, ook op muzikaal vlak. Elektronische pianodeuntjes aangevuld met gitaar en dansbare drum en het stemgeluid van een jongere, hesere Jessie Ware waren de kenmerken. Wij waren alvast fan van hun frisse sound, zoals bij Dark Doo Wop en jongste single Hurricane, die het uiterst moeilijk maakte een glimlach te onderdrukken.

Nog zo’n groep, die een onverwacht hoogtepunt werd, was Skip The Use. Na Phoenix is dit de grootste indieband uit Frankrijk. En wij kunnen onze buren daarin alleen maar gelijk geven: een mengelmoes van punk en rock met een elektrokantje à la Bloc Party en goedgeluimde refreinen om u tegen te zeggen. Check Ghost als dit u iets zegt.

Ook de charismatische frontman Mat Bastard – het zal je naam maar zijn - wist hoe hij het publiek moest bespelen. Even het podium afgaan om de geluidsman een knuffel te geven, of zich de pet van een onschuldige toeschouwer eigen maken? Hij deinsde er niet voor terug.

Na al dat elektronische geweld was het tijd voor de ingetogen indiefolk van Oscar & The Wolf, die voor een overvolle Zaal De Zwerver hun set mochten brengen. En die set klonk even sterk en zweverig als op hun twee eerder verschenen ep’s ‘Imagine Mountains’ en ‘Summer Skin’. Ouder werk als Lady Burn en Pastures werd gecombineerd met gloednieuwe nummers Orange Sky en Crossroads, maar een voor een hadden ze een intiem, vol geluid met samenzang die de zaal stil kreeg.

Iets heviger ging het eraan toe bij de Australische jongens van The Temper Trap, al had zanger Mandagi in het begin wat moeite om de gitaren te overstemmen. Toch viel het op dat er aan zijn stem was gewerkt en klonk hij al een stuk toonvaster dan op eerdere Belgische concerten.

Het werd dan ook een heus poprockfeest tijdens I Need Your Love en Fader om afwisseling te bieden met rustigere tracks als Soldier On. De vijf mannen waren duidelijk op elkaar ingespeeld en trakteerden de festivalgangers op een extra lange versie van het wonderbaarlijk mooie Sweet Disposition als encore. Van ons mocht het.

Nneka kunnen we het best klasseren onder de hiphop en soulrock die ook Lauryn Hill of Selah Sue brengen. Deze Duits-Nigeriaanse had enkele jaren geleden een hitje te pakken met Heartbeat, wat zonder tegenspreken het hoogtepunt van haar set werd. Toch moesten aanstekelijke nummers als Shining Star of Africans ook niet onderdoen.

Dot was een optreden waar zowel rauwe, intense soulnummers in terug te vinden waren als dansbare r&b-schijven of reggaehoogstandjes met hier en daar een rockgitaar door verweven. Al waren wij vooral onder de indruk van haar impressionante stemgeluid.

Na al dat dansen was het opnieuw tijd om de nekspieren terug los te maken. En waar kunnen we dan beter terecht dan bij Black Box Revelation? Bluesrock met een hoek af, ruige gitaren die een festivalweide in lichterlaaie kunnen zetten en uitzicht op twee sympathieke kerels die dee Belgische vlag hoog hielden. High On A Wire en I Think I Like You waren dan ook terechte climaxen.

Iets minder rock-'n-roll, maar daarom niet minder stoer was de Britse Joss Stone. De souldiva – een kwartier te laat gestart - heeft nog maar vijfentwintig kaarsjes op haar verjaardagstaart staan, maar is in het bezit van de stem van een doorleefde dame die slechts weinig mensen koud laat.

Als exclusieve headliner kwam ze haar jongste plaat ‘The Soul Sessions Vol. 2’ voorstellen, waardoor ze dan ook niet op een muzikant meer of minder had gekeken: trompetten, saxofoons, gitaren, drums, bas en een legertje backgroundzangeressen maakten van het podium een gezellige boel.

Toch was de respons aanvankelijk maar matig. Pas bij succesnummers als You Had Me en Don’t Cha Wanna Ride reageerde het publiek enthousiast. Al kwam de grootste erkenning bij eigenzinnige soulcovers van onder andere Candi Station’s You’ve Got The Love en Womack & Womack’s Teardorps. De barrevoetse schone leek zich alvast kostelijk te amuseren, maar de set mocht voor ons niet veel langer geduurd hebben.

Naar goede gewoonte mocht een dj de daarna nog wakkere festivalgangers temmen. En dit keer viel die eer te beurt aan The Whatevers, die ons met een allegaartje van hiphop, soul en rock bezighielden tot in de vroege uurtjes. De nacht inwijden met Nirvana? Er zijn ergere dingen.