Leffingeleuren 2012 – dag 1 - Voor elk wat wils

Festivalterrein + De Zwerver, Leffinge, 18 september 2012

Het West-Vlaamse polderdorp Leffinge werd naar jaarlijkse gewoonte omgetoverd tot een festivalsite waar zowel opkomende sterren als belachelijk grote namen de goegemeente voorzagen van enig entertainment. Sommigen slaagden in hun opzet, anderen hadden beter eerst een frisse duik in het Middelkerkse zeewater genomen, maar op dag één van het gebeuren waren er hoe dan ook hoogtepunten op overschot.

Om maar te beginnen met een duo waarvan de gemiddelde leeftijd niet hoger ligt dan twintig jaar: Compact Disk Dummies. Deze Kortrijkse gebroeders mochten zowaar op de startknop van Leffingeleuren drukken en ontketenden meteen een elektrofeest waar eigenlijk te weinig volk op afkwam. Aan de jongens zelf zal het alvast niet gelegen hebben.

Wij onthouden twee rondhuppelende Duracelkonijnen met beats à la The Subs en hier en daar een elektrische gitaar, die voor de nodige punkattitude zorgde. En dan hebben we het nog niet eens over de Britney Spears cover Toxic. Het was dan ook meer dan terecht dat we een dik half uur later toch nog een gevulde concerttent hoorden applaudisseren.

"Belgen boven!", moeten The Van Jets hebben gedacht, die daarna de elektrorestjes van de vorige groep vakkundig opruimden en vervingen door rake drumslagen en loeiende gitaarpartijen. Jongste single Here Comes The Light klonk live alvast even veelbelovend als op hun derde langspeler ‘Halo’, die lichtjes een andere weg inslaat dan wat voorafging.

Oudere liedjes als Teevee, The Future en Down Below wisten ook te bekoren, al leek de vrouwelijke toeschouwer dan toch vooral onder de indruk te zijn van het onblote bovenlijf van zanger Johannes Verschaeve. De set werd verder opgebouwd om uiteindelijk in schoonheid te eindigen met What’s Going On. Daarmee kan je de bal dan ook nooit misslaan.

En hoe later het werd, hoe harder de gitaren. Het Britse rock-’n-rolltrio The Subways stond als volgende op het to-dolijstje en was verantwoordelijk voor talrijke moshpits rond het podium en de bijhorende elleboogstoot in je gezicht.

Stilstaan op energienummers als It’s A Party, Rock & Roll Queen, Oh Yeah en We Don’t Need Money To Have A Good Time was dan ook enkel weggelegd voor de saaie pieten des werelds.

Toegegeven, echt sterke of originele songs schrijven deze rebellen niet. Ze moeten het  vooral hebben van het bikkelharde grungejasje waarin ze hun nummers hullen. Maar zolang dat werkt, hebben wij daar niets op tegen. Integendeel.

Ondertussen was het Amerikaanse broertje van Beach House, Tu Fawning, Zaal De Zwerver aan het bedwingen met hun dromerige sound en knap instrumentarium, zangeres Corrina Repp inclusief spraakmakend stemgeluid op kop. Rijke melodieën en zweverige samenzangen met groot groeipotentieel.

Maar wij bleven toch liever dicht in de buurt van het hoofdpodium om er Triggerfinger aan het werk te zien. Deze Antwerpenaren hebben dan wel een sterke livereputatie, maar hadden het eerste deel van de set enigszins moeite om die waar te maken. De rocknummers, die tussen All This Dancin’ Around en Is It werden opgevoerd, sleepten wat aan. Ellenlange intro’s en outro’s leken de avond gevuld te moeten krijgen en de sfeer was ver te zoeken voor wie zich niet in een straal van vijf meter rond het podium bevond.

Het werd wachten op hitjes, dus. Pas toen Ruben Block en de zijnen de covers van I Follow Rivers (Lykke Li) en Man Down (Rihanna) bovenhaalden, toonde het publiek opnieuw enige vorm van enthousiasme. Maar als je moet scoren met andermans werk, wat zegt dat dan over je eigen werk? Een ietwat teleurstellende headliner, dus.

Uiteindelijk kregen de Britse new ravers van Klaxons Dj Set de eer om de eerste festivaldag stop te zetten. Wij hadden liever die laatste twee woordjes zien verdwijnen want de eentonigheid van hun ge-dj overheerste. De hoop op hier en daar een herkenbare Klaxonshit – wij waren tevreden geweest met Atlantis To Interzone of Golden Skanks - was dus al snel vervlogen. Toch werden er voetjes verplaatst tot twee uur in de ochtend en mocht dit kwartet zich alsnog een waardige afsluiter noemen.