Leffingeleuren 2010 - Een pittige mix onder de kerktoren
Festivalterrein, Leffinge, 22 september 2010
Leffingeleuren, het festival waar middelbare schooljongeren nog eens een weekendje vrijaf voor krijgen van de oudjes, iets oudere studenten een laatste keer hun vakantielusten botvieren en de zon stilletjesaan vaarwel zegt aan een wederom mooie festivalzomer. Om maar te zeggen, ambiance ontbreekt op zo’n weekendje amper. Ook dit jaar verwelkomde het festival een pak feestvierders.
Wanneer The Van Jets een thuismatch spelen, kan je er maar beter bij zijn. Met Down Below trapte de band klokslag acht uur hard maar stijlvol af. Frontman Johannes liet weten dat het « beire » was om er te mogen spelen, en zette daarop prompt Our Love Is Strong in voor een aardig gevulde tent. Verder zetten TVJ het publiek moeiteloos naar hun hand. Bij What’s Going On wisten we voor het eerst dat ons kippenvel eens géén gevolg was van het gure herfstwindje, en The Future deed de tent helemaal ontploffen. Verschaeve, getooid in zwarte cape, durfde het heel even aan om het voorbeeld van menig crowdsurfer te volgen, maar besefte al gauw dat dat geen erg goede beslissing was. Opgefokte tieners high on rock, daar ga je maar beter niet op liggen.
Leffingeleuren is een feest van uitersten. Na gierende Van Jets-gitaren werden we ondergedompeld in een circusbad, volgegoten door Babylon Circus. In aandoenlijk Nederlands zweepte frontman Baruchel het publiek, dat dankbaar reageerde op zoveel happy vibes, op als geen ander. Wat later koos de band voor een universele taal, die van « het muziek » (sic). Met gipsy en skanummers als De La Musique Et Du Bruit en Une Chanson d’Amour jaagde de Franse skaband het kwik prompt een aantal graden hoger. Een sfeertje waar peace and love nooit veraf waren.
Toch durfden we een stapje zetten in de richting van Zaal de Zwerver, waar Phosphorescent een meer dan waardige opwachting maakte. Matthew Houck en de zijnen kregen de volle aandacht van een al even volle zaal. Hoewel drummer Marine met een gescheurd ligament te kampen had, zette het vijftal een sterke set neer, met dromerige nummers als The Mermaid Parade. Dat we het beeld van Will Oldham maar niet uit ons achterhoofd kregen, kan enkel een compliment zijn. Helaas stoorde het almaar stijgende rumoer in de zaal.
Kiezen is erg vaak verliezen, ook in Leffinge. We beslisten Wolf Parade links te laten liggen, en de (gewezen ?) held der helden te gaan spotten. Onbekend bij het jonge – dus overgrote deel van het – publiek, maakt Paul Weller ook niet erg bemind. Terwijl TVJ en Babylon Circus groot gehoor kregen, was de tent nu maar matig gevuld, voornamelijk met een ouder publiek. Ondanks het feit dat het gewezen Jamlid zijn stinkende best deed om er een wervelende show van te maken, reageerde het publiek eerder lauw. Heel wat materiaal van recentste cd 'Wake Up The Nation' passeerde de revue, maar we ontwaarden ook nummers van The Jam en Style Council. De nummers waarbij Weller plaatsnam achter het klavier vielen het meest in de smaak.
Zaal de Zwerver is een uitgelezen locatie om intieme sets te spelen, maar wanneer er bands met wat meer grandeur optreden, is het kot letterlijk te klein. Zo ook bij Balthazar. Terwijl de Kortrijkzanen een naar verluidt te smaken optreden ten berde brachten, stond een ellenlange rij voor de deur. Incluis uw nederige dienaar.
Dan maar de nacht in gang gaan feesten in de concerttent. Hoewel Tocadisco een ijzeren reputatie heeft als platendraaier, kon hij allesbehalve overtuigen. Partyschijven bij de vleet – zo passeerden Pardyharders, Blur en The Bloody Beetroots de revue -, maar de overgangen en mash-ups waren niet van het fijnste.
Nog niet uitgefeest bij al dat lekkers, zochten heel wat festivalgangers de camping op om daar het gelag verder te zetten. Om uiteindelijk toch uitgeput neer te zijgen in een frisse tent. Om morgen uiteraard krèk hetzelfde te doen.