Leffingeleuren - Testosteron zegeviert

De Zwerver, Oostende, 8 november 2008

The Belgionites, winnaar van Verse Vis 2008, trapten af, en ondanks het vroege uur kwam er al heel wat volk luisteren naar de poppy nummers. Of misschien zakte het publiek simpelweg al af naar de weide voor De Jeugd Van Tegenwoordig. Hollandse vuilbekkerij op z’n best, daar zijn ook Belgen dol op, zo blijkt uit de vele hartjes-vormende handen die de tent sierden. De Jeugd opende met Applaus, gevolgd door Flap Flap en andere onverstaanbare nederhop. Het Hollandse schorremorrie had duidelijk zin in een feestje. Net als de fraai gevulde tent trouwens, die met het meeschreeuwen van “Hollandse hoeren” de van mama en papa meegekregen normen en waarden netjes naast zich neerlegde. De twintigtal minuten vertraging van de groep waren in een mum van tijd vergeten. Enkel jammer dat ze daardoor dan Shenkie niet ten berde konden brengen. Met Watskeburt en het inmiddels grijsgedraaide Hollereer slingerden ze toch twee van hun grootste hits het publiek in. Ronduit gortig allemaal, maar oh zo leuk, meneer.

Triggerfinger, brenger van stalen riffs en een dirty sound, schrikte heel wat mensen af. Misschien stond de groep wat slecht geprogrammeerd, na de feestbeesten van De Jeugd. De springende menigte werd te snel ingewisseld voor een moshpit, het zwaardere werk van Metallica of Queens Of The Stone Age waardig. Hier werd meteen duidelijk dat de modale Leffingeleurder geen hardrocker is. Zo ook in de Zwerver, waar Modey Lemon een ongevulde zaal bespeelde. Tof om al dat zware werk bezig te zien, maar een wat eentonige set stelde teleur.

Het rockavontuur blijft duren met Mintzkov. Het jonge Belgische talent kreeg de sfeer er maar matig in bij het publiek, maar we zeggen natuurlijk ook niet dat ze goed waren. Return and Smile, Mimosa of Ruby Red, geen enkel nummer kon echt overtuigen.

Rosehill Drive zette de rockmarathon, waarvan einde gelukkig in zicht was, voort. En, eerlijkheid troef, dat deden ze niet veel beter dan Modey Lemon. Relatief onbekend, en bijgevolg even onbemind, afgaand op een halve Zwerverzaal, toonde de band zijn kunnen. En als de zaal op het eind leger is dan in het begin, dan kan je als groep toch enige conclusies trekken.

Een lege tent, dat is iets wat het zestal van Nouvelle Vague niet kent. Gelukkig, anders zou de ambiance die de groep brengt heel wat mensen ontgaan zijn. De coverband bracht rust in het spervuur aan rock met prachtige covers en al even prachtige dames en bijhorende stemmen. 

Covers als A Forest (The Cure revived, ook leeft de band nog), Too Drunk To Fuck, God Save The Queen (Never Mind the Sex Pistols, Here’s Nouvelle Vague), of een luidkeels meegezongen Love Will Tear Us Apart maakten enigzins indruk in Leffinge.

Een tikkeltje bedekt met kippenvel gingen we nog een kijkje nemen in de Zwerver, alwaar Barbie Bangkok zijn poppy set bijna beëindigde. We luisterden opgetogen naar gasten met gevoel voor humor en voor muziek. Met een goed gevulde zaal en de nodige ambiance zou zelfs een dove kunnen geconcludeerd hebben dat hier Gents talent tentoongesteld werd.

Talent, dat is een woord dat Heavy Trash ook niet vreemd is. Samen met Jon Spencer toonde de band waar ze voor staat: rockabilly. Pure rock-’n-roll waar zelfs Elvis op zou shaken.

Veel tijd om te swingen en shaken hebben we niet, aangezien we ons willen verzekeren van een plaatsje bij Ladyhawke. Vroeg de zaal inwandelen bleek nog zo dom niet, want bij het opkomen van de blonde schone was de zaal aardig overladen. Het verlegen achtentwintigjarige meisje met drie mannen in de rug speelde de zaal naar huis. Niet letterlijk, uiteraard, niemand was immers bereid zijn plaats af te staan aan de wachtenden buiten. 

Ladyhawke was –en is nu naar alle waarschijnlijkheid nog meer- geliefd in Leffinge. Zo geliefd dat iemand doodleuk op het podium klom om haar op de wang te kussen. En ze had het nog graag ook. 

Maar naast een schone madam is er natuurlijk ook nog de muziek. De mengelmoes van rock, elektro en eighties kwam tot uiting in songs als Dusk Till Dawn, In The Back Of The Van en de hitsingle Paris is Burning.

De concertavond werd afgesloten door Goose en Cassius ‘n’ fx. Loei- en snoeiharde beats deden veel festivalgangers uit hun dak gaan. Hits als Bring It On, British Mode of Audience stoomden het publiek helemaal klaar voor Cassius. Als laatstgenoemde even goed kon worden als het Kortrijkse vijftal, zou dat een verdomd sterk staaltje zijn van de twee Franse plaatjesdraaiers.

En verdomd nog aan toe, Cassius kwam wel héél erg dicht bij de kwaliteit set van Goose: Boys Noize, Justice en zoveel andere actuele en minder recente artiesten passeerden de turntable van deze virtuozen. Een aardig feestje, alleen jammer dat Kraak & Smaak de Zwerver verblijdde met zijn plaatjes op hetzelfde moment.

Net zoals de eerste dag was het nog lang niet gedaan na het optreden van Cassius ‘n’ fx. Leffingeleurders hebben een erg goed stamina, dat is een feit. Of zoals dat heet in de polders: het zwijn werd aardig in de bieten gejaagd. Om ’s anderendaags opnieuw te beginnen.