Leffingeleuren - Beffingesleuren eindigt in schoonheid

De Zwerver, Oostende, 8 november 2008

Leffingeleuren is werkelijk van alle markten thuis. Terwijl er op vrijdag- en zaterdagavond zwaar gefeest werd door schoolgaande jeugd, is het ’s zondags vooral een familiefestival. Het overgrote deel schoolgangers maakte plaats voor minder jeugdige mensen, die vooral kwamen voor de Dolfijntjes en Zita Swoon.

Headphone liet de eerste noten klinken op de Leffingse weide. Met hitjes Ghostwriter en She’s Electric kregen ze de matig gevulde tent aan het dansen. Ook nieuwe single Lidocaine werd vol overgave gespeeld, net als de eigen versie van PJ Harvey’s Down By The Water.

Toch kan niets, maar dan ook echt niéts op de Vlaamse bodem tippen aan De Dolfijntjes, ook hier in XXL-formaat. Op vlak van ambiance dan, want met ronduit gortige teksten als “’t Zaad van een maat kan geen kwaad” kon deze band niet meteen als lyrische hoogvlieger aanzien worden. Wim Opbrouck en de zijnen slaagden er moeiteloos in de tent te veranderen in een Vlaamse kermis. "Beffingesleuren, here we go", aldus de immer sympathieke frontman van de band. Wanneer Freddy De Vadder ook nog eens op het toneel verscheen, waren de West-Vlaamse waarden helemaal vertegenwoordigd. Ook een tribute aan Johnny Turbo, West-Vlaanderens meest beruchte zanger mocht niet ontbreken. Een aardig feestje, daar zijn de 12 Dolfijnen uitermate geschikt voor.

Iemand die evenmin vies is van wat beweging, is Stef Kamil Carlens, die naar Leffinge afzakte met Zita Swoon. In rood maatpak gestoken werden meteen de dansschoentjes aangetrokken. Vreemd dat pakweg Thinking About You All The Time, I Feel Alive In The City of L’Opaque Paradis de tent met moeite voor drie vierde kon vullen. Gelukkig waren de dansspieren van de aanwezigen in vorm, want ze werden danig op de proef gesteld door de swingende nummers. De inmiddels in marcelleke­-met-tijgerprint getooide artiest kon niet anders dan tevreden zijn. Aan zijn komieke, uitbundige vreugdedansjes te zien, bleek dat niet echt een probleem.

Orishas is nog zo’n groep die stevig inwerkt op de dansspieren. De vette beats van het Cubaanse drietal spoorden aan om de hipste salsamoves uit grootmoeders sok te halen. De hiphoppende band kwam zijn nieuwste album voorstellen en overtuigender dan dit kon moeilijk.

Desalniettemin was het grootste feestbeest de bühne nog niet opgestapt. Ruig is zijn stem, 59 is zowel zijn leeftijd als zijn buikomtrek, sfeer is zijn motto. Moet het nog gezegd: Arno is zijn naam. De artiest, duidelijk dronken van extase, sloot Leffingeleuren 2008 met glans af. Bathroom Singer, Lonesome Zorro of Oh La La La, stuk voor stuk juweeltjes die luidkeels meegeschreeuwd werden door de vele toeschouwers. Ook aanstekers werden bovengehaald. Onder andere voor Dans Les Yeux De Ma Mère.

Wie dacht op een rustige manier Leffingeleuren af te sluiten, was beter in zijn woonkamer blijven zitten: 'Flikken' was op de buis. Op de weide was er geen nood aan noch plaats voor flikken in een rockende, ruige, show.

Maar aan alle mooie liedjes komt een eind en zo ook aan dit festival. Na nog een laatste keer alles gegeven te hebben bij Les Filles Du Bord De Mer, keerde iedereen braaf naar huis terug om daar weer het dagelijkse leven op te pakken. Weg van alle ambiance, van alle drank en vooral van Leffinge. Om het met de woorden van Arno te zeggen: "Merci, godverdomme. Leve de mussels."