Le Loup - Crisissen gevraagd.
Botanique, Brussel, 8 november 2008
Het übersympathieke septet uit Denver, Colorado was bij hun passage in de Brusselse Botanique uitzonderlijk lyrisch over het Europese vasteland. Le Loups bewondering bleek zodanig grenzeloos te zijn dat ze – naar eigen zeggen - bezig waren aan één van hun meest geïnspireerde tournees ooit. Diezelfde inspiratie resulteerde in heerlijk lang uitgesponnen maar destalniettemin ongemeen frisse gitaarsolo’s, ritmische drumpartijen en inventieve melodietjes om duimen en vingers bij af te likken. Tekst en muziek geïnspireerd door Dante. Het doet je even slikken, hoewel er maar weinig sprake was van "tekst" en "zingen". Frontman en tevens brein achter Le Loup, Mr. Simkoff, herhaalde steeds maar dezelfde zinnen als een soort mantra’s. Met zijn rode haar en bijhorende ronde nerd-brilletje ziet hij er meer uit dan de sukkel die we allemaal wel kennen uit de middelbare schooltijd dan als het muzikale genie dat hij is. Het lijkt wel of hij nog niet gewend is aan zijn lange, slungelige lijf met bijhorende bewegingen en zijn muziek lijkt daar wonderwel bij te passen. Dante of niet, hij klonk zo overtuigend dat we maar al te graag in zijn verhaal meegingen. Simkoff liet zich omringen door een half dozijn muzikanten die alles behalve een vliegende start namen. Na wat rommelen en prutsen, extra stemmen en heen en weer geroep grijpt een uiterst effectieve drumsolo ons bij de kraag. Canto XXIV, een nummer over verval en vluchten, begon met een vrolijk rondje handgeklap. We waanden ons zowaar op de bus naar Bellewaerde. Het viel meteen op dat alle Loupers muzikale duizendpootjes zijn. Quatre mains op keyboards, 4 (!) gitaren en een bas, met z’n vijven het drumstel bewerken, het kon en mocht allemaal. Helaas hadden onze vrienden teveel van hun special effecten thuisgelaten. Wel van de partij was het atypische stemmetje van Simkoff. Zingen doet hij nooit echt maar het is uiterst amusant om hem te zien proberen. Gelukkig was daar zijn legertje bandleden dat hem op weg hielp. Rondspringend als een kangoeroe op speed werkte hij zich door de (ultrakorte) set heen. Hoewel "psychedelic" één van de omschrijvingen zou zijn die bij het eerder ongewone geluid van de groep hoort, vonden wij ‘experimental and apocalyptic’ meer gepast. De Loupers weerden zich af en toe als een duivel in een wijwatervat. Hun samenspel zat goed en met vier gitaren en 7 bandleden voor eerder minimalistische songs was er toch geen sprake van overkill. Sommige nummers werden vervolledigd met drums, tamboerijn en gitaar, terwijl iedereen om de beurt een trommel voor zijn rekening nam. Teamwerk met andere woorden. De banjo-intro's overtuigden ons tenslotte helemaal. Wanneer de wolf besluit nogmaals te huilen in ons Belgenland, staan wij steevast op de eerste rij.
