Le Guess Who? 2010 - Hartverwarming

Tivloli, Utrecht, 29 november 2010

Van 24 tot en met 28 november is Utrecht weer helemaal in de ban van het alternatieve muziekfestijn Le Guess Who?. Waar het festival aanvankelijk enkel Canadese acts een platform wou bieden, rekruteerden de programmatoren voor de vierde editie ver buiten die landsgrenzen. Wat een bijzonder indrukwekkende affiche opleverde.

Omdat LeGuessWho? nog meer te bieden heeft dan het reguliere muziekprogramma, begaven we ons zaterdag al wat vroeger naar de stad, om in theater ’t Hoogt de film ‘Burning’ te bekijken.

Vincent Moon, bekend als één van de initiatiefnemers van de reeks Blogotheque, nam in april 2009 het concert van Mogwai in New York op. Dat vervolledigde hij met sfeervolle zwart-witbeelden, geschoten op de avenues in de buurt van het Brooklyn Music Hall of Williamsburg.

Het resultaat is van een verbluffende schoonheid. De korrelige close-ups van Stuart Braithwaite en co zijn daadwerkelijk een toevoeging aan hun stemmige postrock. Met een klein uurtje speeltijd is ‘Burning’ bovendien een ideale introductie voor wie de Schotten nog niet kende. Intussen kijken wij reikhalzend uit naar het aankomende nieuwe album – het geweldig getitelde ‘Hardcore Will Never Die, But You Will’.

’s Avonds lieten we, gezien Field Music had geannuleerd, de multi-instrumentalist Peter Broderick dan maar de spits afbijten in Ekko. De jonge Amerikaan, die het grootste gedeelte van het optreden vocaal werd ondersteund door een vriendin, bleek vaardig op zowel gitaar, viool, zingende zaag als piano en kreeg de zaal daarmee muisstil. Anno 2010 is dat een prestatie op zich: spelden hebben we niet gehoord, maar plastic bekers hoorden we duidelijk vallen.

Broderick buitte dat meermaals uit, bijvoorbeeld door een akoestisch liedje in het publiek te spelen. Hoewel zijn ingetogen muziek erg knap klonk, begonnen we ons na verloop van tijd echter af te vragen waar dat kippenvel nou bleef.

Gelukkig waren de pakweg vier laatste nummers, tijdens welke de zanger zijn kalme timbre terzijde schoof om met meer intensiteit te zingen, ook zijn beste. Een zorgvuldig opgebouwde kakofonie van gesamplede violen, die Broderick zelf ook weer even vanuit de zaal wilde horen, vormde het slot van een mooie intieme show.

Saroos was even later een schot in de roos. Het Berlijnse duo, even onervaren als sympathiek, bracht ons voorzichtig in beweging met hun warme baslijnen en midtempo grooves.

De gelijkenis met Duitse bands als Mrs. John Soda, The Notwist en Lali Puna, waar de twee eerder in speelden, was evident. Het verschil zat hem erin dat Saroos net iets rauwer klonk. Bovendien was de muziek op wat vocalensamples na geheel instrumentaal en ontbrak een drummer.

Dat was voor het eerst, zo wist de man achter de knoppen ons te vertellen: "Hope you like it. At least I do." Jazeker! Voor een eerste optreden in deze vorm was het tweetal buitengewoon goed op elkaar ingespeeld.

Ze bleken een ideaal voorprogramma voor Baths. Het nieuwe paradepaardje van het Anticonlabel, haast vanzelfsprekend afkomstig uit Los Angeles, maakte zijn hype helemaal waar. Uitgerust met enkel een laptop, een kleine synthesizer en een sequencer ontpopte Will Wiesenfeld zich tot een ware virtuoos.

De vingervlugge man bleek bovendien te beschikken over een fraaie stem en het vakmanschap om zijn debuut ‘Cerulean’ ook live met veel enthousiasme over te brengen. Het was fijn om te horen hoe de toch hartverwarmende melodieën steeds weer voorzien werden van uiterst dansbare ritmes, allemaal gevat in knappe songs bovendien.

Zo gingen we bij Plea, een vrij sentimenteel liefdesliedje dat niettemin één van de hoogtepunten van het album vormt, helemaal uit ons dak op de hiphopbeats die de jonge knopjesdraaier er aan toevoegde. Omdat wij persoonlijk ook niet zo een zwak hebben voor dubstep, tekende Baths in Ekko uiteindelijk tevens voor het slot van deze derde festivaldag, die andermaal veel verrassends opleverde.