Laurel - Achteloos sexy

Botanique, 5 oktober 2018

Laurel - Achteloos sexy

De eerste keer dat we op deze website schreven over Laurel was in 2014. En sindsdien bleven we haar volgen. Logisch dat we dan ook op haar eerste show in België aanwezig waren.

Het Luikse Condore, een project van Leticia Collet, toetseniste van Dan San, bestaande uit haarzelf en nog twee jongedames met evenveel elektrische piano’s, een drumpad en een xylofoontje, mocht openen. En ook al waren de vleugeltjes op de schouders van frontvrouw Collet nog niet volgroeid en heet één van hun songs Boring, kunnen we de korte set niet saai noemen. Er zaten best een paar inventieve liedjes in die we op een schab leggen tussen Agnes Obel, Timber Timbre en Charlotte Gainsbourg. Maar toch zouden zij weggeblazen worden door Laurel.

De voortekenen waren nochtans niet gunstig voor Laurel Arnell-Cullen en haar band. Tijdens het tourneeluik aan de overkant van het Kanaal hadden ze allemaal kou gevat en ook het stemapparaat van de gitaar liet haar in de steek. Toch wou ze deze show absoluut spelen. Het was nog maar de tweede op het vasteland en de ontvangst in Brussel was, in tegenstelling tot wat ze meemaakte op de vaak gore plekken waar ze in Engeland speelde, fantastisch. In plaats van een uitgedroogde smos, had de band een driegangenmenu achter de kiezen afgerond met de nodige wijn.

En zo kregen we, ondanks die verkoudheid, een zeer goedgeluimde en charmante Laurel te zien. Wat zag ze er oogverblindend uit in dat korte, paarse jurkje en hoge zwarte laarzen. Ook al waren de zomersproetjes alweer verdwenen, Laurel bleek ondanks de hoge x-factor ook nog altijd dat aura van meisje-achter-de-hoek te hebben.

Haar sexy uitstraling lijkt bijna een toevalligheid, zoals het rode behaatje dat achteloos tevoorschijn kwam, toen haar kleedje een beetje openschoof. Dat ze het echt niet doorhad, bleek uit haar haast om alles recht te trekken toen ze er door haar gitariste op werd gewezen.

Met de muziek zat het, ondanks de moeilijk te stemmen gitaar, helemaal snor. Laurel putte vooral uit debuutalbum ‘Dogviolet’ en liet het oudere werk, op San Francisco na, links liggen. Een goede keuze, want dat oudere werk is delicater dan het nieuwe en de details van San Francisco, die het op plaat zo geweldig maken, kwamen live niet uit de verf.

Na het stevige Lovesick waarvan de “Yeah” luid werd meegebruld, ging het fout. In het rustigere Hold Tight moest Laurel hoesten en het zou niet voor het laatst zijn. Toch beet de zangeres door. Meer nog, ze waagde zich toch, zoals voorzien, aan een solo-uitvoering van haar persoonlijke favoriet Sun King. Daarvoor gordde ze een nieuwe gitaar om, maar helaas kon ze geen andere stembanden steken. Ze barstte geregeld in hoesten uit en moest daarbij telkens achteruit om niet in de microfoon te kuchen.

De Bontanique liet hete thee met honing aanrukken, maar die was zo heet dat ze eerst nog door Same Mistakes moest zonder balsem op de getergde keel. “We wachten wel!”, werd er geroepen door het Brusselse publiek dat de zangeres bleef ondersteunen met enthousiast applaus, aandachtig luisteren en spontaan meeklappen.  

En de liefde was wederzijds. Laurel bleef volhouden en de hoogste noten halen, bedankte de krullenbol op de eerste rij omdat hij werkelijk alle teksten meelipte en smeet zich nog helemaal in de laatste nummers. “Soms speel je een beter concert, als je ziekjes bent”, zei ze. Dit was inderdaad een erg memorabele, eerste show op Belgische bodem.

Na Life Worth Living trok Laurel de stekker eruit. “Ik kan echt niet meer, maar jullie waren geweldig”, dankte ze de volle Rotonde oprecht. Toen ze in de coulissen verdween, begon het publiek meedogenloos om een bis te vragen. En de band kwam tot onze verbazing ook weer op.

Even konden we hopen op haar strafste nummer Adored, of – waarom niet – oudje Blue Blood, maar die hoop werd snel de kop ingedrukt. “We komen enkel terug om te buigen”, zei Laurel, nodigde iedereen uit om nog even dag te zeggen aan de merchandise en verdween.

Wij bleven verbaasd maar ook begripvol achter en weten nu al: de volgende keer dat Laurel langskomt, zal het in een grotere zaal zijn. En ook wij zullen daar dan zijn.

7 oktober 2018
Marc Alenus