Laura Veirs, Old Believers, Cataldo - Well done, Big Momma

Ancienne Belgique, Brussel, 2 februari 2010

Door haar vlinderbril, een pastelgroene haarband en bolletjesjurk zou je Laura Veirs eerder verwachten in een uitzending van Ugly Betty dan op een podium. Maar dat seutig uiterlijk is slechts schijn, want deze Amerikaanse is wel degelijk een straffe artieste. Geef toe: een zes maanden zwangere zangeres op tournee is toch rock-’n-roll?

Dat het crisis is, valt ook te merken aan de voorprogramma’s. In plaats van nieuwe artiesten, zijn het Veirs' muzikanten die die taak op zich nemen. Old Believers alias de jonge Nelson verschijnt als eerste. Na een snelle “Hello” start hij meteen a capella. Lef heeft deze jongeling dus wel, maar aan longinhoud ontbreekt het hem want hij snakt maar al te vaak naar adem. Zijn liedjes zijn leuk, maar te simpel om interessant te blijven.

Geef ons dan maar de tweede artiest: Eric Anderson. Die toont zich zelfzekerder en is bovendien veel behendiger met de gitaar. Zijn zanglijn wordt telkens goed ondersteund door zacht getokkel of snelle gitaarstrumming. Vooral Prison Box, een lied dat iets weg heeft van Damien Rice’s Amie, blijft in ons geheugen plakken. We zien hem graag terug met zijn volledige groep Cataldo.

Wanneer Laura Veirs het podium op komt waggelen, lijkt haar bolle buik vanwege haar kleine gestalte nog groter. En hoewel het een raar zicht is om een zwangere vrouw gitaar te zien spelen, lijkt die buik haar helemaal niet te storen. Enkel tijdens Where Are You Driving is de baby volgens Veirs bijzonder bedrijvig. Een teken van appreciatie misschien?

Terecht trouwens, want de toekomstige mama geeft het beste van zichzelf. Verder is ze vergezeld van drie muzikanten, die vooral in samenzang verrassend goed klinken. Zo is het door hun toedoen dat Icebound Stream en Sun Is King met grote onderscheiding slagen. En ook bij het hoogtepunt van de avond, July Flame, spelen ze een grote rol.

Veirs, die al meer dan tien jaar op het podium staat, laat slechts enkele steken vallen. Tijdens Cast A Hook In Me verslikken de artiesten zich in het geluidsvolume van hun instrumenten en ontstaat er eerder een muzikale potpourri. Ook spijtig is dat de bis een (te) lang nummer is, maar gezien haar toestand kunnen we niet anders dan dat haar vergeven. Enkel door haar bekendste nummer, Galaxiesi, niet te spelen, verliest de Amerikaanse nog een paar punten.

Een boek beoordeel je niet op zijn omslag en ook bij artiesten doe je dat best niet. Laura Veirs is veel bekwamer en bewonderenswaardiger dan eerst gedacht. De solden mogen dan al gedaan zijn, wij hebben met dit prachtig concert toch nog een koopje gedaan. En Laura Veirs heeft binnen afzienbare tijd duidelijk ook aankopen te doen.