Laura Veirs - Beter dan lingerie

Botanique, Brussel, 15 februari 2011

Lingerie en wellness schenen dit jaar de populairste valentijnscadeaus te zijn. Maar voor een origineler geschenk kwamen geliefden al snel terecht bij het concert van Laura Veirs op 14 februari. De Amerikaanse singer-songwriter deed er dan ook alles aan om de uitverkochte zaal een gezellige en romantische avond te bezorgen.

Die werd vooreerst ingezet door Alex Guy, de frontvrouw van Led to Sea, die voor Veirs' Europese tour in haar eentje meereist. Met enkel en alleen een viool en een sampler toverde ze de mooiste klanken - strijkakkoorden en tokkels - tevoorschijn. Vooral bij het vertederende Is This The Last Time kropen veel koppeltjes wat dichter bij elkaar. Toch begon de muziek door gebrek aan variatie op den duur wat te vervelen. Een show met de volledige band had ons misschien langer kunnen boeien.

Bij de vorige doortocht stond Laura Veirs nog met bolle buik op het podium, maar als je dat even buiten beschouwing laat, was ze bijzonder weinig veranderd. Nog steeds draagt ze haar typische vlinderbril en twee vlechten in het haar. En nog altijd begroet ze haar toeschouwers met een scheve, deugnietenglimlach om dan meteen de eerste noten van Carol Kaye aan te slaan.

En die snelle songwissels, zonder met het publiek te communiceren, hield ze nog eventjes vol met Riptide en When You Give Your Heart. Daarna begon ze zich gelukkig - met dank aan de enthousiaste zaal - steeds meer thuis te voelen en uitbundig te vertellen. Over het instrumentenmuseum waar ze absoluut weer naartoe wilde, over haar liefde voor de rotonde van de Botanique en het feit dat haar man met baby Tennessee speciaal voor Valentijn was overgevlogen naar België.

Ook gitarist Tim Young zorgde voor enig vermaak. Bijvoorbeeld doordat hij zich tijdens zijn solo in Freight Train zo liet gaan dat hij als het ware een orgasme kreeg van zijn eigen gitaarspel. En eerder bracht hij het publiek aan het lachen, toen hij beweerde dat miljoenen liedjes opgemaakt waren in Am-, G- en F-akkoorden en het bovendien bewees door achtereenvolgens Beat It van Michael Jackson, Refugee van Tom Petty en Little Red Corvette van Prince te zingen.

Maar ere wie ere toekomt, zowel hij als violiste Alex (jawel, die van het voorprogramma) waren bijzonder bekwaam en maakten liedjes als Make Something Good en July Flame net dat tikkeltje beter. Vooral bij het gospellied The Old Cow Died vormden de combinatie van hun stemmen een bloedmooi geheel dat op heel wat bijval van het publiek kon rekenen. Die paar kleine individuele foutjes werden maar al te graag met de mantel der liefde bedekt. Erg lang spelen deze muzikanten immers nog niet met elkaar.

Dat de band zich eveneens kostelijk amuseerde resulteerde in maar liefst drie bisrondes. Vooral de laatste encore The Coo Coo Bird bekoorde omdat de Amerikaanse toen nog eens de banjo bovenhaalde, het instrument dat ze tijdens haar set wat vergat. En zo zorgde Veirs voor een mooie Valentijn, zelfs voor de eenzaten in het publiek.