Laura Marling - Sluimerende woede

Ancienne Belgique, Brussel, 15 mei 2015

Begin dit jaar verbaasde Laura Marling met ‘Short Movie’, een album vol elektrische gitaarpartijen, en een korte coupe in plaats van haar lange blonde haren. In films staan vrouwen die plots hun lange haren afknippen voor een grote verandering in hun leven – en ook bij Marling lijkt dit het geval te zijn. Op het podium was ze haast onherkenbaar.

Laura Marling - Sluimerende woede



Gill Landry, een guitige Amerikaanse kreeg de eer het publiek dat maar met mondjesmaat binnendruppelde in de AB-Box op te warmen. Deze singer-songwriter heeft een mooie basstem en een paar goeie nummers waarvan we Bad Love het best herinneren. Dat was ook wel met dank aan Laura Marling die plots het podium opkwam om samen met Landry’s violiste de backingvocals te verzorgen. Al bij al een fijn voorprogramma.

Hoewel haar laatste album ‘Short Movie’ haar meest toegankelijke plaat is, leken er minder mensen geïnteresseerd in een concert van haar. Onder het publiek waren de veertigers en vijftigers goed vertegenwoordigd, wat bewees wat we al langer vermoedden; Laura Marling is niet hip meer. Onterecht, zo zal tijdens het concert blijken.

In haar eentje verscheen de zangeres om het rustige Howl te brengen en naadloos over te gaan naar Walk Alone. Ondertussen traden de musici Marling quasi onopgemerkt bij en gaven haar subtiel muzikale ondersteuning. Het mooie vierluik Take The Night Out, I Was An Eagle, You Know en Breathe passeerde in één ruk zonder pauze voor applaus. Tot zover herkenden we de oude Marling.

Met de gitaarwissel – van een national gitaar naar een volledig elektrische gitaar –  en I Feel Your Love, zagen we een kantje dat we nog nooit eerder opmerkten. Marling zong met een soort verbetenheid, eenzelfde soort boosheid dat we ook bij de muziek van Cat Power voelen. Deze woede sluimerde in de rest van de songs – zo ook bij topnummers Master Hunter en Strange.

Het leidde ertoe dat haar muziek een groot rockgehalte meekreeg, maar ook dat haar stem in de hoogte minder verzorgd klonk. Zeker niet vals, maar ze was iets scheller, harder en hierdoor minder pakkend. Vooral de oudere nummers als Sophia en Goodbye England leden hieronder. Maar soms haalde ze toch weer uit zoals vanouds en zorgde voor instant kippenvel zoals bij What He Wrote.

Laura Marling was anders op het podium, maar nog steeds steengoed. Voor het eerst leek ze ook echt plezier te hebben en maakte ze contact met het publiek. Mocht ze nog iets meer het evenwicht vinden tussen haar woede en de intimiteit van haar songs, dan was dit concert volmaakt. Met deze passage toonde deze vijfentwintigjarige alvast nog maar eens dat ze een van de meest veelzijdige artiesten is in de huidige muziekwereld, hip of niet.

15 mei 2015
Sharon Buffel