Lana Del Rey - Charmant ondermaats

Vorst Nationaal, Brussel, 2 juni 2013

Sinds Lana Del Rey twee jaar geleden voor het eerst op het toneel verscheen, is ze niet bepaald gevrijwaard gebleven van kritiek. Ook al scheerden haar singles hoge toppen en bouwde ze een als maar grotere en trouwere fanbasis uit, toch werd ze door velen allesbehalve serieus genomen. Haar eerste abominabele live optredens deden haar reputatie ook geen deugd. Haar optreden op Werchter vorig jaar was een stap in de goede richting en haar doortocht in een lang op voorhand uitverkocht Vorst Nationaal had de critici finaal moeten overtuigen. Het liep echter anders.

Waar de zesentwintigjarige Del Rey (echte naam Elizabeth Grant) aanvankelijk een snoepje voor de alternatievere muziekliefhebber leek, is ze snel geëvolueerd naar een mainstreampopact. Getuige daarvan was het overweldigende enthousiasme van de zaal tijdens support act Kassidy.

Dit Schotse viertal, enkel voorzien van gitaren, moet zowat het meest verschrikkelijke voorprogramma zijn dat we in jaren gezien hebben. Hun Amerikaanse, ongeïnspireerde liefdesrock hield het midden tussen Nickelback, Aerosmith, Bon Jovi en een smeet Mumford & Sons. Een half uur duurde nog nooit zo lang en nadat ze zes keer hetzelfde nummer gespeeld hadden (of zo leek het toch), waren we maar wat blij dat we daarna nog een half uur in stilte konden wachten op Lana.

Wanneer de lichten doofden, het witte doek gevallen was en de helft van de zaal zich al schor geroepen had, werd Cola ingezet. We waren blij te horen dat Lana Del Rey effectief kan zingen. Maar op muzikaal vlak liep het mis. Ook al had ze een achtkoppige band bij, waarvan vier strijkers, het geluid zat simpelweg niet goed waardoor zeker de eerste nummers (Body Electric, Blue Jeans) compleet de mist in gingen.

Gelukkig was er een behoorlijk indrukwekkend decor, het best te omschrijven als een gigantische jungle-horrorwoonkamer, om ons aan te vergapen. Mede daardoor werd duidelijk dat Del Rey graag wil meespelen met de top van de vrouwelijke artiesten die de Sportpaleizen van de wereld vullen. Toch heeft ze nog een lange weg te gaan eer ze zelfs maar tot de hielen van een Beyoncé zal komen. Het grootste euvel is haar (al dan niet gespeelde) onzekerheid, haar rigide voorkomen (je zou het ook gracieus kunnen noemen) en vooral haar stem die eigenlijk ook deze bunker niet aankon.

Het was die stem die de show moest dragen en in prachtige nummers als Young And Beautiful en Summertime Sadness lukte dat ook wel. De muziek kwam op de tweede plaats en miste de grandeur en bombast die ze nodig had en die ook best had gemogen bij een optreden als dit. Daarbij heeft haar stem niet genoeg volume of impact om het geheel te dragen, bewijze Blue Velvet of Ride.

Desalniettemin was het een vermakelijke avond, al valt het te betwijfelen of het grootste deel van het publiek hiervoor nog eens vierenveertig euro zou neertellen. Video Games (“het nummer waarvoor we allemaal hier zijn”) zou ons aanvankelijk nog overtuigd hebben, maar het meer dan twintig minuten gerekte National Anthem was voor velen de spreekwoordelijke druppel. Terwijl haar muzikanten zich uit de naad werkten om het nummer zo lang mogelijk te laten aanslepen, begaf Del Rey zich in de frontstage om daar uitgebreid de eerste rijen te begroeten, foto’s te nemen, handtekeningen te zetten en babbeltjes te slaan.

Toegegeven, we waren aanvankelijk ook gecharmeerd en het deed wat af aan haar imago van ijskoningin, maar ze leek te vergeten dat er nog achtduizend andere mensen in de zaal zaten. Wanneer ze uiteindelijk toch weer het podium op stapte, kregen we nog een schuchtere lach en wuif en zat de avond erop. Een met andere woorden vreselijk einde van een wisselende show waarvan we toch zo graag een positieve recensie geschreven hadden.