Lambchop plays 'Nixon' - Tijdloze pracht

Ancienne Belgique, Brussel, 31 januari 2015

Vijftien jaar oud is ‘Nixon’, een album dat nogal opvallend in the face verwijst naar een van Amerika’s minst geliefde politici ooit.  Nixon was destijds de opvolger van enkele van de meest fraaie country-albums ooit. Net als ‘Thriller’, ‘What Another Man Spills’ en ‘How I Quit Smoking’ is ook dit een parel in het grote oeuvre dat Lambchop bijeen heeft gespeeld. Frontman Kurt Wagner bleek zich toen, naast muziek, vooral bezig te houden met vloeren leggen. Inmiddels wijdt de immer spaarzame en uiterst bescheiden Wagner zich gelukkig volledig aan de muziek. Lambchop plays Nixon in full is wat er op het programma stond in de AB, een concept dat ze al eerder beproefden met de integrale hername van ‘Is A Woman’. 

Als voorprogramma recruteerde men Little Dots, die onlangs het erg aardige ‘A Clear Running Stream’ uitbrachten. De erg radiovriendelijke single Spin The Wheel kwam ook tijdens deze erg korte set aan bod, al lag de klemtoon van het trio, net zoals op het album, op warme, dromerige nummers zoals Getting Out en Mirror Of Everyone, die vooral ingekleed werden door synths, ritmebox, gitaar en stem. Daarmee was deze jonge en veelbelovende band de ideale amuse gueule voor Lambchop.

De steevast een pet dragende Kurt Wagner ging doodleuk met een kopje thee (of een koffie) op een stoel zitten. Heel erg rustig en bedachtzaam. En toen de zeskoppige band The Old Gold Shoe inzette, leek het even alsof je er de vinylgroeven spontaan bijdacht. Het integrale 'Nixon' van Lambchop leek in de liveversie toch te verschillen van het album. Zo was het een bijzondere uitdaging om de nogal weelderige en erg rijke orchestraties van het album naar het podium te vertalen. Toch lukte dat wonderwel, onder meer dankzij de inzet van de polyvalente muzikanten die Lambchop uitmaken.

Het optreden was een wat nostalgisch terugkijken op het doorbraakalbum dat Wagner tot een van de beste songwriters van zijn generatie maakte. Tegelijkertijd was dit optreden een uitgelezen kans voor de band om het stof van de nummers weg te blazen en Lambchop-classics te herinterpreteren.

Wagner is zonder twijfel een groot observator van de vaak miniatuurachtige details van dit leven. Ook enige zelfreflectie kwam aan bod met Grumpus, een nummer over de nogal lastige tendens tot zeurderigheid. De eeuwige strijd tussen de seksen werd dan weer beslecht in You Masculine You terwijl Up With People zoals vanouds de perfecte ode aan nieuw leven was. Die laatste song zou je met enige goede wil kunnen beschrijven als de grote, alternatieve hit, die de band nooit had. Wagner sloeg met Nashville Parent een directe brug tussen Brussel en Nashville. Grote liefde tussen die twee, zo bleek alweer. What Else Could It Be?

Erg moeilijk bleek het niet om je Wagner voor te stellen in zijn thuisstad Nashville. Ergens in een luie stoel, denkend aan The Distance From Her To There. Met een sigaret en een asbak. En zijn hond die ergens rond het huis zat te dolen. Dan was het tijd voor het fragiele The Book I Haven’t Read, waarin een eenvoudige regel als “Here comes your girl” plots diepere lagen kreeg. Met een uitgesponnen The Butcher Boy, een murderballad annex traditional in de beste Harry Smith-folktraditie, sloten Wagner en band de Nixoncyclus af.  

Op een subtiele grap meer of minder keken de jongens van Lambchop niet. Zo dook, nadat 'Nixon' was afgerond, de vraag op of die plaat wel materiaal was om de liefde mee te bedrijven. Een soort ideale vrijgeleide voor de eerste bis, Give Me Your Love van Curtis Mayfield, waarmee de band een van de grote soulgiganten eerde. Opmerkelijk overigens hoeveel soul er in de 'Nixon'-cyclus zat.

Daarna was het tijd voor graaien in het grote Lambchop-oeuvre met My Face Your Ass, If Not I’ll Just Die en Gone Tomorrow. Alsof Wagner en zijn band wilden aangeven dat ze ook maar sterfelijke countryhalfgoden waren. Absolute uitsmijter was het van David Bowie geleende Young Americans, waarmee de 'Nixon'-cirkel rond werd gemaakt.

'Nixon' werd nieuw leven ingeblazen door de Young Americans van Lambchop. Opvallendste verschil met het album bleek de succesvolle vertaling van weeldigere arrangementen en orkestraties naar het livepodium. Tijdloze pracht was het, een heerlijke avond vol hartverwarmende altcountry en americana. Zo hartverwarmend dat we nu al uitkijken naar een volgende passage van de band.