Lambchop - Dansbare Lambchop

undefined, 31 januari 2017

Lambchop is op tournee met een minimale bezetting: vier mensen op een klein podium. Bas, drums, gitaar en piano. En dan is er nog de stemvervormer, dat onwaarschijnlijk effect dat werd geïntroduceerd in Kurt Wagners universum sinds het laatste album, ‘FLOTUS’.

De leukste quote uit het persbericht, waarmee die plaat werd aankondigd luidt: “Ik heb het voor mijn vrouw gedaan, die graag naar popmuziek luistert, maar toen die het resultaat hoorde, zei ze dat ze mijn stem liever naturel hoorde”. Het is zeker wennen om die zware baritonstem plots als een halve computer te horen klinken, maar Wagner maakt zich het toestel eigen als was het simpelweg een extra instrument.

Er was weinig volk komen opdagen in de Trabendo, een zaaltje onder één van de rode kubussen in het Parc de la Vilette in Parijs. Dat zorgde voor een intieme sfeer, waarbij je het gevoel had dat de band voor een vriendenclubje stond te spelen. En het publiek was trouwens heel aandachtig.

Twee onder hen waren gekomen om te dansen; misschien aangespoord door de vermelding van het aantal beats per minuut dat bij elk nummer op ‘FLOTUS’ vermeld staat . Maar niet alle nummers leenden zich daartoe. The Hustle, op plaat een atypisch dansnummer van achttien minuten, werd tot de essentie herleid en stak niet meer af tegenover vroeger werk van de band.

Omgekeerd kregen oudere nummers een nieuwe versie met stemvervormer en een soms heel erg aan dj’s ontleende, langzaam naar een climax werkende opbouw. The New Cobweb Summer bijvoorbeeld, de prachtige, kalme ballade uit ‘Is A Woman’, kreeg een strak tempo aangemeten en werd volledig door de vocoder gezongen. Het bleek ook in deze dansbare versie te werken.

JFK was heel dansbaar en afsluiter Harbour Country ook. Het gemak, waarmee Kurt Wagner transformeerde tot (bijna) dansvloermenner, was indrukwekkend. De man zat vroeger bijna verlegen op een stoel aan een gitaar te plukken. Dat was nu wel even anders.

De flauw-plezante moppen, waarmee pianist Tony Crow het publiek probeerde te entertainen, gingen een beetje verloren aan de Fransen, die nu eenmaal niet voldoende Engels begrijpen om woordspelingen over Trump te vatten, maar de politieke boodschap tussendoor kwam wel aan. Het bracht de tijden van Bush in herinnering, toen zowat elke, Amerikaanse band zich excuseerde voor haar president.

Eén bisnummer kregen we als toemaatje: het aan Prince ontleende When You Were Mine. Volgens Tony Crow een nummer over werelddominatie, maar zelfs Kurt Wagner begreep niet wat de man daar nu weer mee bedoelde.

Het was een mooi concert van een band, die zichzelf blijft heruitvinden, maar tegelijkertijd zichzelf blijft. Eén van onze favoriete bands, eigenlijk.

Lambchop speelt op zaterdag 11 februari in de botanique.