Lambchop - Voor mensen met veel geduld
Botanique, Brussel, 10 maart 2012
Lambchop in de Botanique was saai! Ze brachten bijna hun volledige, laatste plaat in volgorde. En het was zoeken naar de zeven verschillen tussen de live versies en de nummers op plaat.
Er was de stem van Cortney Tydwell, die wat accenten toevoegde, zoals op de uitstekende nieuwe plaat 'Mr. M' maar minder subtiel, soms zelfs bijna erotisch. Er was de slide-gitaar die wat meer op de voorgrond kwam en de piano van Tony Crow die wat aandacht kwam opeisen met een melodielijn die iets meer staccato klonk dan we ze kenden.
Kurt Wagner had een zwarte pet op. Het leek erop dat dat het belangrijkste zou zijn wat we u te melden zouden hebben in deze recensie. Niet echt de beschrijving van een memorabele avond. Maar gaandeweg veranderde er iets, en pasten we onze opinie aan.
Lambchop was mooi! De songteksten van Wagner vormden impressionistische beelden. En zijn zingen was bijna vertellen. Uiteindelijk zette hij je fantasie aan het werk en de lege ruimte die in het midden van het podium gelaten werd doordat de muzikaten in een halve cirkel waren opgesteld nam gaandeweg de vorm aan van Vic Chesnutt zaliger.
Aan deze tragische en bevlogen muzikant is 'Mr. M' namelijk opgedragen. De verhalende teksten van Wagner schetsen genoeg scènes, die geïnterpreteerd kunnen worden als herinneringen aan zijn leven met Chesnutt. Kurt, die Vic belde terwijl ze “kookten”. Bij Vic waren het vast geen patatten die op het vuur stonden. Kurt, die de kerstverlichting uit de tuin haalt, omdat er niks te vieren valt de dag dat zijn vriend zelfmoord heeft gepleegd.
Het was dankzij die uiterst sobere, cerebrale en misschien zelfs saaie aanpak dat de teksten van Wagner een kans kregen om als een flou maar mooi beeld in je hoofd te materializeren. Na de volledige plaat gespeeld te hebben bedankten ze het publiek voor zoveel geduld en inleving, als wisten ze ook wel dat ze het hen niet gemakkelijk hadden gemaakt.
De genereuze toegiften waren wel pure verwennerij. Eerst werden wat flauwe grappen uit Tony’s moppentrommel gehaald om de gespannen sfeer te breken. Daarna kregen we een serie meer uptempo nummers zoals Bon Soir, Bon Soir en de gejaagde en van flarden van Talking Heads' Once In A Lifetime voorziene reprise van Give It, het nummer waarmee ze ook het concert waren begonnen. Ook de publiekslieveling Blue Wave en het obscure The Saturday Option, met een extra portie slidegitaar waren om vingers en duimen bij af te likken.
De artistieke ambities van Lambchop reikten verder dan het publiek een leuke avond te bezorgen, maar dankzij hun ervaring en vakmanschap slaagden ze erin om ons eerst te verheffen en dan te entertainen. Dat is nog altijd wat wij grote klasse noemen, toch?