Lambchop - De kou vergeten

Rivierenhof, Deurne (Antwerpen), 8 november 2008

Recht uit de Antwerpse stal komen The Partchesz of eenvoudigweg De Paardjes in ’t Antwerps, een (tijdelijk?) samenwerkingsverband tussen Nathalie Delcroix (van Laïs) en Bjorn Eriksson (van Maxon Blewitt), die samen met Peter Pask en Bjorns broer Karl oude folk- en countrynummers interpreteren. Nummers zoals het van Nirvana bekende In The Pines (oorspronkelijk een traditional) of I’m Working On A Building van Bill Monroe. Getooid in legerkleding nemen de twee vocalisten elk op hun beurt een nummer voor hun rekening. De versies zijn fris en het reeds aanwezige publiek geniet dan ook volop van een lekker potje rootsmuziek. De instrumentatie wordt sober maar efficiënt gehouden met een occasionele banjo of piano. Hoge commerciële toppen zal dit ongetwijfeld nooit scheren, maar de artiesten beleven er duidelijk veel plezier aan. Een concert van Lambchop is als een goed haardvuur. De warme, diepe stem van Kurt Wagner omarmt je als een deken. Naarmate de nacht valt, blijkt dat ook nodig te zijn, want de temperatuur in het Openluchttheater daalt drastisch. Maar de muziek doet je je koude vingers vergeten. Denk nu niet dat het maar een droge vertoning geweest moet zijn. De groep, en meer bepaald Wagner en zijn pianist Tony Crow, weten de ernstige muziek steeds af te wisselen met de nodige humor. Zo wordt er navraag gedaan of de sloot voor het podium gevuld is met bier vooraleer ze The Man Who Loved Beer inzetten. Ook een spoedcursus “Hoe vang ik een ijsbeer met een blikje erwtjes” passeert de revue. Het is duidelijk dat de heren in een bijzonder goedgeluimde bui zijn. Ook muzikaal zit het zoals steeds goed. Er worden veel oudere nummers gespeeld (Let’s Go Bowling en I Will Drive Slowly zijn bijvoorbeeld beiden afkomstig van hun eerste cd) en tonen aan dat het geluid van Lambchop over de jaren heen niet erg veranderd is. Maar de band uit Nashville, Tennessee heeft de countrymuziek zo naar zijn hand gezet dat de muziek na dertien jaar nog steeds niet gaat vervelen. Een enthousiast applaus is dan ook hun deel waarna de groep met plezier enkele toegiften doet. En daarin geeft Wagner Give It, dat hij met X-Press 2 opnam, een eigen versie die behoorlijk afwijkend is van zijn eigen werk. Het lijkt wel of het moment is aangebroken om zijn duivels uit te bannen. Uiteindelijk krijgt ook Leonard Cohens Chelsea Hotel nog een eigen versie mee. De muggen en de kou maakten het de toeschouwers fysiek moeilijk, maar Lambchop voorzag in de nodige mentale troost. Een geslaagde avond was het resultaat.