Lambchop - Pianist vertelt mop te B.

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Een half gevulde AB onderging het voorprogramma waarvan de naam ons bijster is. Het ging om een trio met een onzeker zangeresje, een bassist die liefst zijn rug aan het publiek liet zien en een Dutroux-lookalike op drums. In welke taal het wicht kweelde was ons niet duidelijk en in welke toonaard ze zong wist ze zelf blijkbaar niet. Wie dit onding boekte mag wat ons betreft publiekelijk ontmand worden en met een testikel in elk oor aan de meest wanstaltige wilg van het hoofdstedelijk gewest gehangen worden tot creperens toe. Dan bracht Lambchop het er beter van af. Wagner sloot de ogen en zette OH (Ohio) in. Daarna nam hij zijn vintage Gibson ter hand voor Slipped Dissolved and Loosed. Er werd weinig afgeweken van de versies op de cd, maar het klonk toch iets ongepolijster en kaler, op een goeie manier. Zodoende werkte Please Rise live beter dan op de plaat. Wagner bracht zeven muzikanten mee, bij momenten speelden er vier gitaristen tegelijk, maar toch werd het nooit een rommeltje en bleeft er veel ruimte over. Bemerkten wij daar tekenen van verveling op de linkerhelft van het podium? Aan de rechterkant dolde Wagner tussen de nummers door met zijn pianist, die een paar flauwe moppen mocht vertellen. Zowat alles van 'OH (Ohio)' passeerde de revue. De enige verrassing was een exquise cover van Bob Dylans You're a Big Girl Now. Verbazend genoeg was de set al na een krap uur afgelopen. Gelukkig gaf discobar Wagner nog een half uurtje als encore. Voor de vijf bisnummers putte hij uit het oudere werk van Lambchop, en gooide hij er zelfs een flard Talking Heads tussendoor. Met Chelsea Hotel #2 sloot Lambchop een erg fijn maar weinig verrassend optreden af. De prachtige songs van de nieuwe plaat werden met de nodige flair en fijngevoeligheid op het publiek losgelaten. Wij hadden er nét iets meer van verwacht, een emotionele overrompeling of een onvergetelijke meer-ervaring, maar de lat lag dit keer wel erg hoog.