Lamb - Gracieuze schoonheid
Ancienne Belgique, Brussel, 11 november 2014
Ondanks twee klassiekers die werkelijk iedereen kent (“Och, is dat Lamb?") is Lamb nooit echt doorgebroken, altijd ergens in de subtop blijven steken. Airplay hebben ze nooit erg veel gekregen en sinds hun comeback spelen ze op de – weliswaar prachtige – middelgrote festivals en niet langer op Rock Werchter of Pukkelpop. En toch, toch hebben ze een stevige aanhang die elke keer weer present is. Ook vanavond werd de groep zo bejubeld dat ze er zelf soms met verbazing naar stonden te kijken.
Lou Rhodes kwam het podium op met opgestoken haren in een lange witte jurk waarin ze er zo uitzag waarvoor het adjectief gracieus ooit moet zijn uitgevonden. Ze wandelt niet over het podium, maar ze schrijdt. Andy Barlow was zijn (over)enthousiaste zelf en kwam regelmatig naar voren om het publiek op te hitsen (iets dat hij van ons mag laten), maar Jon Thorne krijgt van ons het meeste respect van de avond. De bassist die ook al eens een strijkstok ter hand durft te nemen, pikkelde met de hulp van twee krukken het podium op ten gevolge van een gebroken voet. Er stond een kruk klaar, maar Thorne heeft die van heel de avond niet gebruikt. Daar buigen wij nederig het hoofd voor.
Muzikaal werd vooral de kaart getrokken van de nieuwe langspeler ‘Backspace Unwind’ en dat viel meestal mee. Opener In Binary bijvoorbeeld heeft de perfecte intro om een optreden mee te beginnen, maar wat vooral opviel is dat de songs konden ademen. We Fall In Love startte met zachte belletjes en in As Sattelites Go By ging het trio muzikanten dichter bij elkaar staan en hoorde we lange tijd niets meer dan de stem van Lou met de ondersteuning van Andy op piano. Dat het nummer ingekapseld zat tussen de zware elektronica van Little Things waarin de groep naar drum-‘n-bass neigt en het nieuwe opwindende Backspace Unwind maakte het effect van het zachte nummer nog groter.
Helaas heeft Lamb doorheen de jaren ook wel wat nummers gemaakt die je als saai zou kunnen bestempelen, zo ook bijvoorbeeld What Makes Us Human waaraan een nogal melige uitleg aan tevoren ging over vanuit de sterren naar je eigen leven kijken om alle futiliteiten waar we ons hier druk om maken beter te kunnen relativeren. Ook Strong The Root is niet hun beste nummer en Gabriel, dat een poëtisch hoogtepunt had moeten worden, ging ten onder aan een teveel aan bombast en volksmennerij van Barlow die het publiek tot een klapsalvo aanzette.
Anderzijds was er wel het prachtige nieuwe Nobody Else en hadden we met B-Line en Sweet nog wat klassiekers tegoed. De band kwam terug voor een knap What Sound, maar iedereen wist dat uiteraard Gorecki nog moest komen, met Andy Barlow op extra drums, en het was een prachtversie. Er was in eerste instantie gepland om gewoon verder te spelen, want de extra gitaar waar Lou op speelt tijdens Trans Fatty Acid stond al klaar, maar het publiek was zo uitzinnig dat het drietal toch maar even af ging om hen rustig uit te laten razen. Waarna Trans Fatty Acid alles de verdoemenis in knalde.
Lamb in de AB was vaak goed, soms net niet spannend genoeg en soms zinderend goed. Of we volgende keer nog eens zullen gaan kijken, dat zullen we dan wel weer zien, maar aan deze passage houden we ondanks enkele bedenkingen een positief gevoel over, met een extra bedankje aan de toch ook al vijftigjarige Lou Rhodes in het wit.