Kurt Vile - solo - Intiem maar vrijblijvend
Kunstencentrum Vooruit, Gent, 12 april 2014
Met de release van zijn vijfde plaat ‘Wakin On A Pretty Daze’ wist Kurt Vile zich in menig eindejaarslijstje binnen te werken alsook in de wereldtop van de indie singer-songwriters. Tijdens een korte Europese tournee deed hij tot onze grote vreugde ook Gent aan. Live is het met Vile altijd afwachten of hij in een begenadigde dag is. Wij gingen het checken in de Vooruit.
Pall Jenkins van The Black Heart Procession en Three Mile Pilot mocht eerst de dans inzetten. Met zijn diepe, doorleefde stem opende hij ijzersterk met On The Water, een ingetogen nummer van zijn nieuwe project The Yukon Dreams. Daarna ging hij aan de slag met een backtrack om de nummers wat meer body te geven en zichzelf de mogelijkheid te geven wat te improviseren op gitaar. Hij breide tevens een creatief einde aan de nummers door een strijkstok en een zaag te gebruiken. Al hadden we dat truukje na een keer wel gezien. Afsluiten deed hij met een krachtig uitgesponnen On Ships Of Gold met veel reverb op de stem. Die reverb werd bovendien nog eens krachtig uitgespeeld in de outro.
Iets later was Kurt Vile dan aan de beurt. Aan de goed volgelopen concertzaal merkte je dat Vile een loyale schare fans heeft weten te verzamelen doorheen de jaren. Na een flinke slok wijn "van den teut" stak hij onmiddellijk van wal. Zijn lijzige stem was erg nadrukkelijk aanwezig en het viel snel op dat Vile best een goede gitarist is. De dromerige nummers zijn geen ingewikkelde stijloefeningen, maar ze staan wel als een huis.
Wat echter opviel was het gebrek aan nuance en afwisseling. Daar waar Vile zich op plaat ondersteund weet door zijn band The Violators, die met subtiele melodietjes accenten leggen, moest hij het hier alleen rooien en daar waren de songs, hoe goed ook, misschien iets te eentonig voor.
Was het dan een avond uurwerk kijken tot het tijd was om naar huis te gaan? Geenszins! De man had er zin in (wat op zich al een goed begin is) en bracht ook zo enkele pareltjes ten berde.
In Ghost Town uit zijn vorige plaat ‘Smoke Ring For My Halo’ trok het bescheiden, virtuoos gitaarspel de aandacht evenals de kopstem, die voor wat afwisseling zorgde.
De in 2009 als gelimiteerde vinylversie uitgebracht single He’s Allright klonk leuk en catchy. Voor het eerst hoorden we daarin ook echt verschil in dynamiek.
Opvallend was dat lang uitgesponnen nummers als Goldtone en Wakin On A Pretty Day, toch topnummers van Vile’s laatste album, in akoestische soloversie serieus ingekort werden. Op zich normaal, aangezien je solo veel detail verliest als de songs acht tot tien minuten moeten boeien. Desondanks bleven beide songs op zachte, bluesy wijze meer dan overeind, hetgeen hun sterkte nog maar eens bewijst.
Vile is een vakman en de fans van melancholische, intieme muziek, die vooraan hadden postgevat, kwamen zeker aan hun trekken, maar achteraan in de zaal was het naar het einde van het optreden meer een café dan een concertzaal. Het was bij momenten iets te vrijblijvend en niet dwingend genoeg. We misten iets en dat iets dat waren bij nader inzien The Violators.