KT Tunstall - Feelgoodconcert

Ancienne Belgique, 21 februari 2023

Twee jaar niet of nauwelijks mogen touren zorgde ervoor dat heel wat muzikanten de dagen anders gingen invullen. Dat resulteerde in veel nieuwe muziek die, tot groot jolijt van de muziekliefhebber, momenteel gretig live wordt voorgesteld. Zo ook de Schotse KT Tunstall, die halt hield in de Brusselse AB voor ze opnieuw terugkeerde richting UK.

Maar volgens de regels van de kunst was het eerst de beurt aan een special guest. En wat voor één. Niemand minder dan Andy Burrows (Razorlight, Smith & Burrows) mocht met diepe, zachte stem het publiek opwarmen. En ja, het feit dat hij met de lange blonde manen iets weg heeft van een menselijke Thor is uiteraard leuk meegenomen. Wat wil je? Naast het oor wil het oog natuurlijk ook wel eens verwend worden.

Verwend werden we ook, toen KT Tunstall het podium betrad met Burrows aan de drums en Seye Adelekan (Gorillaz) op basgitaar. Tunstall stelde ‘NUT’ voor, het derde deel uit een trilogie. Binnen dit drieluik hadden we eerder al ‘KIN’ en ‘WAX’ gehad, respectievelijk gelinkt aan de thema’s "ziel" en "lichaam". Dit album behandelt dan weer het thema "geest".

Er werd meteen goed van wal gestoken met het upbeat I Am The Pilot, gevolgd door Dear Shadow en Other Side Of The World, meteen goed voor een kleine wervelwind en een voorsmaakje op het komende anderhalf uur. Demigod droeg ze vervolgens op aan één van haar grote voorbeelden: Stevie Nicks.

Tussen al het geweld door was er ook ruimte voor een intiem moment. Tijdens Feel It All ging de dame terug naar de muzikale roots, waarbij ze zichzelf begeleidde met gitaar. Je kon bijna een speld horen vallen, maar op de vraag om even mee te zingen, werd desondanks gretig ingegaan. Zachtjes en in de maat begon het publiek de woorden “Feel it all” te zingen, terwijl Tunstall van achter de microfoon kwam en de backingvocals voor haar rekening nam. De kleine Schotse bewees over een stem te beschikken om u tegen te zeggen.

De back-to-the-roots-sessie werd nadien nog even verdergezet met behulp van Burrows, Adelekan en manusje-van-alles, Stu. Three was één van de nummers die ze zo brachten, een nummer dat alle albums uit de trilogie samenbrengt, want op alle gebeurtenissen zijn er immers drie reacties mogelijk, komend uit je ziel, lichaam of geest.

Uiteraard kon de klassieker Black Horse And The Cherry Tree niet ontbreken. En omdat de looppedaal even een pauze had ingelast, werden de bandleden ingeschakeld om dat werk even over te nemen. Vocaal werden ze bijgestaan door de uit de bol gaande toeschouwers van dit muzikale feest. Met plezier herhaalden ze dat nog eens voor Suddenly I See, één van de bisnummers.

Het volledige concert werd vakkundig aan elkaar gepraat door de protagoniste met grappige anekdotes, ongezouten meningen en heel af en toe uitleg over het ontstaan van één van de nieuwe nummers. Maar de rode draad doorheen dit alles was een enthousiaste, aangename, lieve Schotse vrouw, die steeds weer het beste van zichzelf gaf en meteen de zin van muziek samenvatte: "As long as there is music, there is life!". Dat konden wij enkel maar bijtreden.