KT Tunstall - Amazeballs

Ancienne Belgique, Brussel, 16 maart 2011

De liefde tussen KT Tunstall en België leek doodgebloed. Door een te lange absentie in de muziekwereld kon haar goeie, derde cd 'Tiger Suit' haast geen enkel radiostation bekoren en ook de tickets voor de Ancienne Belgique gingen maar traagjes over de toonbank. Onterecht bleek achteraf, want de Schotse bewees dat ze wel degelijk genoeg ballen heeft om een zaal te doen zwichten.

The Pictish Trail, een jongere landgenoot van Tunstall, is alles wat je als hoofdact van een voorprogramma kan wensen. Hij stemde het publiek gunstig met onnozele mopjes zoals zijn dertigsecondeliedjes, die hij even abrupt begon als eindigde, introduceerde "amazeballs" als synoniem voor geweldig en liet de menigte volop gillen om in de stemming te komen. En al nam de sjofele Johnny Lynch zichzelf niet erg serieus, toch beschikte hij over enkele zeer charmante liedjes. The Lighthouse bijvoorbeeld, dat het heeft over een bittere man die het licht van zijn vuurtoren dooft om schepen te zien zinken.

Geen onnozele mopjes bij KT Tunstall, maar excuses voor haar lange afwezigheid. En om die meer kracht bij te zetten, speelde ze meteen drie opzwepende nummers van haar nieuwe album. Come On Get In mocht de avond inzetten, gevolgd door het speelse Glamour Puss, dat begon met "Wie van de mannen draagt hier graag lipstick?" en Uummannaq, waarvoor de zangeres spiekte bij vriend Seasick Steve om een gitaar met enkele snaren minder te hanteren.

Wie hoopte om veel van haar ouder werk te horen, kwam bedrogen uit. Naast de hitjes zoals Black Horse and a Cherry Tree, dat ze zielsalleen startte en ontaardde in een bont samenspel met een fantastische trompetsolo, Saving My Face, en de ode aan rocklegende Patty Smith Suddenly I See als afsluiter, bestond Tunstalls set bijna volledig uit nummers van 'Tiger Suit'.

God zij geprezen dat deze cd zeer veel dansbare energie of - om het in de woorden van de Schotse te zeggen - veel "Nature Techno" inhoudt. Madame Trudeaux, het lied over de vrouw van de Canadese premier, die wegliep met de Rolling Stones, Fade Like A Shadow en Push That Knot Away werden slim gespaard en vormden een overrompelend slot.

Toch viel de liedjeskeuze midden het concert tegen toen drie tragere nummers van opnieuw die recentste plaat elkaar opvolgden. Het reeds opgebouwde enthousiasme verdween even en maakte plaats voor een lichte verveeldheid. Niet dat we iets tegen trage liedjes hebben. Het gloednieuwe The Hidden Heart, dat ze voordien al speelde, werd immers het mooiste moment van de avond. Tunstall sneed je de adem af met het verhaal over een boom die levensmoe is en vraagt om omgehakt te worden.

Ook de band, die met de afschaffing van achtergrondzangeressen en de wissel van gitarist en bassist een grondige wijziging heeft ondergaan, speelde bijzonder verdienstelijk. Vooral de knappe Charlotte Hatherley, die vroeger nog bij de Noord-Ierse groep Ash speelde, zorgde met haar vele fijne riffs, haar koele blik en rode haren voor dat vinnige extraatje.

In de bisronde, waarin Tunstall met een cover van The Cure's Close To Me verraste, kreeg ze uiteindelijk het volledige balkon rechtop. Hét bewijs dat ze erin geslaagd was het liefdevolle hart van het Belgisch publiek weer te reanimeren. En dat ze het deze keer maar kloppend houdt met een snel weerzien in de zomer.

KT Tunstall speelt op 8 juli op het Cactusfestival in Brugge.