KT Tunstall - Pralines bij KT Tunstall

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Het was geleden van Rock Werchter 2005 dat KT Tunstall nog eens op een Belgisch podium stond. De ticketverkoop verliep dan ook vrij goed en de Ancienne Belgique was twee maanden op voorhand al uitverkocht. Bij aankomst stond, tot onze grote verbazing, een overdreven lange rij aan de ingang. Blijkbaar hadden de Belgische fans de Schotse dame gemist. Maar het was heus niet de laatste verwondering van de avond. Een avond die, net als een doos pralines, tal van smaakvolle verrassingen bevatte.

Ons eerste chocolaatje, het voorprogramma, was er al meteen eentje dat naar meer smaakte. Tom Baxter, een rustige en meer Spaansklinkende versie van Damien Rice, liet ons voelen dat niet alle support acts het verlangen naar de hoofdartiest versterken. Van ons mocht de ietwat melancholische zanger, vergezeld van een percussionist, gerust nog een paar liedjes extra spelen. Tom Baxter zelf zag dat het publiek genoot.

Terwijl de technici het podium klaarmaakten voor KT Tunstall, liet het publiek al merken dat het er zin in had. Het verlangen naar chocolade was blijkbaar nog niet gestild, want meermaals rolden er golven van gejoel en applaus door de zaal. Met de halfgelukte groet “Hoe gaat het, Brussels?” én met haar natuurlijke charmes wist KT de zaal al vanaf de eerste seconde in te palmen.

De band besloot er meteen in te vliegen met Little favours, de vaste opener van Tunstalls concerten. Jammer, want de band leek het nummer dan ook op automatische piloot te spelen. De eerste boost kwam er pas na enkele nummers, toen KT en haar achterban Hold on inzetten en beseften dat het publiek er extreem veel zin in had.

Een uurtje later besloot KT haar band weg te sturen om de uitverkochte AB op haar eentje te imponeren, voor een fan het geknipte moment om een doosje Belgische pralines af te geven. KT begon ze meteen in het publiek rond te strooien en excuseerde zich bij de gulle schenker in haar zalig Schots accent: “I hope you don’t mind that I gave them away, but I’m a hippie, you know."

Na het gekke intermezzo was het tijd voor haar wereldberoemde hit Black Horse and a cherry tree, meteen ook het hoogtepunt van de avond. Een technische fout op het einde van de song corrigeerde ze zo behendig dat het merendeel van het publiek niet wist dat ze zich had vergist – ook wij pleiten schuldig. Through the dark, dat ze overigens op de piano speelde, was zo echt en puur gezongen dat het wel de donkerste fondantpraline uit onze doos moet zijn geweest.

Tunstall is een dame die durft experimenteren. Slechts weinig liedjes klonken zoals op haar cd’s. Zo breidde de zangeres nog een groot stuk geneurie aan Funnyman en klonk The Beauty of Uncertainty veel ernstiger en donkerder. Toch waren de artiesten soms te overmoedig, waardoor KT’s stem te vaak verdween in een overvloed van muzikale klankkleuren.

Voor echte fans was dit concert een geslaagde avond. Mensen die minder van KT’s muziek kenden, bleven wat op hun honger zitten. Wij zelf misten nog wat afwisseling. Tot onze grote spijt heeft KT geen enkele cover gespeeld, iets waarvoor ze nochtans befaamd is. Misschien iets om naar uit te kijken op Werchter?