K's Choice - De innerlijke zestienjarige
De Casino, Sint-Niklaas, 23 mei 2015
Late dertigers die zich weer zestien willen voelen, het is een fenomeen dat we bij K’s Choice in De Casino opvallend vaak zagen. Voor het optreden werd er dan ook gepraat over het werk, de premie op het werk, de sfeer op het werk. En de kinderen. Het rapport, de blokperiode, de bosklassen. K’s Choice was vastbesloten om al die volwassenheid even op pauze te zetten en anderhalf uur te rocken zodat iedereen zich weer zestien kon voelen. Je weet wel, die leeftijd toen muziek de wereld nog kon veranderen. Dat lukte, op een valse start en een vreemd einde na.
De setlist was, zoals Sarah en Gert vooraf hadden aangekondigd in het interview, grotendeels opgetrokken uit ‘The Phantom Cowboy’ - de frisse wind bestaande uit twee handenvol stevige songs in een minuutje of dertig – aangevuld met een aantal bijhorende nummers. Dat beviel; zeker omdat de setlist daardoor op een concept begon te lijken. Geen greatest hits, geen Come Live The Life, geen Cocoon Crash, geen If You’re Not Scared of Another Year, nummers die al heel lang een vaste waarde op de setlist waren. Daarentegen wel Daddy’s Gun, geplukt van één van de soloplaten van Sarah, en zelfs Tunnel To A Cloud, een nummer van Woodface, de band van broer Gert, wiens tweede plaat een stevige inspiratie was voor ‘The Phantom Cowboy’.
En toch waren er nog verbeteringen mogelijk. Zo werd er afgetrapt met We Are The Universe en As Rock & Roll As It Gets. En laat dat tweetal nu misschien net iets te gezapig zijn om mee te openen als je écht indruk wil maken. Het geluid stond bovendien nog niet helemaal op punt waardoor de muzikale finesses grotendeels verloren gingen. Dan liever Perfect Scar helemaal vooraan, dat nummer van de nieuwe plaat dat nu al klinkt als een klassieker, de nieuwe Believe.
Ook het einde, het Sigùr Røs-achtige en instrumentale We Are Glaciers, dat ze onder de noemer Bettens hadden gemaakt, paste geenszins bij de rest van de avond. Mooi, dat zeker, maar overbodig. Eindigen, met Come Alive ware beter geweest, het kortste en stevigste nummer van de nieuwe plaat en dus een statement als afsluiter. Nu was het meer: “Alles kapot!” en dan “Aai, stil maar.”
Verder geen klachten. Het was fijn om te horen dat ‘The Phantom Cowboy’ ook live integraal kon overtuigen en het was fijn dat ook een oudje als Hide daar perfect in paste. Overigens stonden er op ‘Cocoon Crash’ wel meer nummers die bij deze rockavond pasten, want ook Believe en Everyhing For Free sloten zowel tekstueel als muzikaal perfect aan bij het nieuwe werk. En Not An Addict werd ook door iedereen meegezongen; of wat dacht u?
Recentere nummers als Echo Mountain en I Will Carry You klonken dan weer iets te licht en vrolijk en hadden misschien beter halverwege de set gegroepeerd gezien met I Was Wrong About Everything, de vreemde eend in de bijt op ‘The Phantom Cowboy’. Maar laat dat detailkritiek zijn.
Het was fijn om Sarah en Gert Bettens zich nog eens echt te zien geven. De setlist was interessant en een tikje gewaagd, maar mocht nog net dat tikje verder zijn gegaan. Maar je innerlijke zestienjarige was hoe dan ook anderhalf uur lang blij dat hij nog eens buiten mocht.