Korn - Toen waren ze nog met twee

Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 8 november 2008

Het is lange tijd stil geweest rond de legendarische nu-metal band uit Californië. Vorig jaar lieten ze zich nog gelden op Graspop Metal Meeting. En een afgeladen Antwerpse Lotto Arena bewijst dat Korn na 14 jaar nog steeds van de partij is. De vraag is alleen: hoe lang nog?

Ter ondersteuning van hun meest recente album ‘Untitled’, begint Korn in januari aan hun Europese tournee, maar niet zonder horten of stoten. De band lijkt met een acuut muzikantenprobleem te kampen. Na het vertrek van gitarist Head in 2005 en de ‘tijdelijke’ rustpauze van drummer Silveria in 2006, houdt nu ook Munky het voor bekeken. Wegens familiale omstandigheden blijft hij thuis. Of hij definitief uit de band stapt, is nog niet duidelijk. Dus dagen enkel Jonathan Davis en bassist Fieldy op. Gelukkig zijn ze voorzien van twee waardige voorprogramma’s, die het publiek degelijk weten op te warmen.

Het Zweedse Deathstars heeft ook last van de thuisblijversplaag. Drummer Bone blijft omwille van persoonlijke redenen (lees: identiteitscrisis) thuis. Adrian Erlandsson, beter bekend van Cradle of Filth, The Haunted en At The Gates, trekt zijn spannendste broek aan en wikkelt zijn drumstel in pluche om zich bij deze metalnichten te voegen. Want wat looks betreft lopen deze Zweden er nogal verwijfd bij en wanneer gay-metal officieel als genre erkend wordt, staat Deathstars gegarandeerd op de eerste plaats. Wat niet wil zeggen dat hun nummers even homofiel klinken. Cyanide en Tonques van het jongste album ‘Termination Bliss’, doen meteen een Rammsteinbelletje rinkelen. Niet verwonderlijk als je weet dat hun laatste album door dezelfde man is gemixt.

Wie denkt dat in Texas enkel aan bull riding en deer hunting wordt gedaan, heeft het grandioos mis. Het veelbelovende Flyleaf is daar het levende bewijs van. Zangeres Lacey Mosley laat meteen horen waar het op staat. Met haar zwoele stem legt ze gevoel in een hoge dosis rockmuziek. Cassie, Fully Alive en All Around Me doen de haren in onze nek rijzen. Zelden klonk metal zo verfrissend. Op tijd en stond weet deze kleine dame haar strot open te trekken, terwijl haar medebandleden het podium onveilig maken. ADHD-bewegingen zijn duidelijk weer in de mode!

Wanneer Korn uitpakt met het eerste nummer Right Now is het meteen raak. Het publiek brult luidkeels mee en sommige waaghalzen springen van de balustrade om in het middenplein uit de bol te kunnen gaan. Aan enthousiasme ontbreekt het zeker niet, maar toch komt de groep traag op gang. Ondanks de bijstand van een achtergrondzanger, eist de beperkte longcapaciteit van Jonathan Davis z’n tol. Zelfs het steeds veelbelovende stukje doedelzakspielerei van de frontman is quasi onhoorbaar.

Enkele oude klassiekers waaronder A.D.I.D.A.S., Freak On A Leash en Falling Away From Me komen ietwat beter uit de verf tijdens deze magere voorstelling. De sessiemuzikanten lijken zich beter te redden tijdens die songs. De nieuwe nummers van hun laatste plaat waaronder Evolution en Starting Over laten weinig aan de verbeelding over. Toch weet de band ons te ontroeren met de instrumentale intro van Kiss.

Bij heel wat oudere fans laait het jeugdsentiment op, wanneer Korn met Blind de bisnummers aanvangt. De frontman, die het dragen van rokken aanvaardbaar maakte voor het mannelijk geslacht, bedankt zijn ‘oldschool’-fans gretig. Waarschijnlijk is hij tot het besef gekomen, dat er zonder hen niets meer van Korn zou overblijven.