Kommil Foo - Het Bestand

Ancienne Belgique, Brussel, 7 december 2014

Is er ergens een blik subsidies opengetrokken voor iedereen die iets doet omtrent de Eerste Wereldoorlog, of is het schaamteloos marktgericht denken dat de aanleiding gaf tot die overvloed aan initiatieven hieromtrent? We zagen al een opera van Nick Cave, een optreden nabij de loopgraven van Einstürzende Neubauten en een theatertournee van Willem Vermandere, om er maar een paar te noemen.

Wat moet Kommil Foo met dit thema? Hun interesseveld is toch eerder het slagveld van de liefde, hun aantrekkingskracht de virtuose kwinkslag waarmee ze je aan het lachen brengen? Valt er te lachen om wat er zich in de loopgraven afspeelde?

De invalshoek die ze gebruikten voor de show waarmee ze heden mee op tournee zijn, draait rond oorlogsliederen. Dat bracht deze thematiek op vertrouwd terrein, namelijk het herinterpreteren van liedjes die de broers na aan het hart liggen, of het herinterpreteren van eigen werk. Ze deden eerder al gelijkaardige dingen in Kommil Foo De Luxe of Andermans Gelag, en met veel succes.

Ze werden bijgestaan door een blazersectie, onmisbaar om een oorlogssfeer op te roepen, een pianist en een akkordeonist. Van Wannes Van De Velde werd Oorlogsgeliêrde geleend, een indrukwekkende vertaling van Dylan’s Masters Of War. Het vermelden van de waterstofbom maakte aan mensen met een minimum historisch besef duidelijk dat de Eerste Wereldoorlog niet als een beperking diende opgevat te worden, maar als een voorzet om het over conflicten tussen volkeren of individuën in het algemeen te hebben.

Op hun eigen onnavolgbare manier beschreven ze een hete nacht tussen een soldaat en zijn geliefde, net voor die naar de strijd zou vertrekken, en het moeizaam mankeren van het liefdesspel eenmaal die terugkwam met een been minder. De tekstuele link met Kop in het zand was gauw gelegd.

Met het meesterlijke De Volgende namen ze altijd al godsdienstfanatisme op de korrel, en in tijden waarin dat thema het oorlogsnieuws domineert, mocht dat natuurlijk niet ontbreken. Het blijft een meesterlijk nummer.

Zelf waren we vooral onder de indruk van de gelegenheidsbewerking Bij Passendale Voor De Strijd, een interpretatie van Randy Newman’s In Germany Before The War. De groene velden en de modder van de Ieperstreek kwamen beeldend voor de ogen en de langzame piano werkte op het gemoed.

Zonder het vervelend gekraak van een microfoonkabel dat de concentratie verstoorde was het slotnummer De Vluchteling vast een magistraal hoogtepunt geweest. We herkenden The Partisan van Leonard Cohen in een vertaling van Herman Van Veen.

Een dikke pluim moet trouwens gaan naar de muzikale arrangementen waarin al deze songs werden gezet door pianist Bart Van Caenegem en accordeonist Gwen Creesens. Hun bewerkingen maakten van deze voorstelling één van de mooiste in de reeks muziekvoorstellingen van Kommil Foo en bijgevolg niet te missen.

Kommil Foo is in december en januari op tournee met Het Bestand in Vlaanderen en Nederland.