KISS - End of the Road World Tour - Awesome!
Sportpaleis, 6 juni 2022
De titel van deze recensie werd ons op dermate overvloedige wijze toegeschreeuwd door Paul Stanley, dat we hopen dat onze collega-recensenten niet allemaal dezelfde inspiratie vonden. De heren van KISS vonden het immers “awesome” om voor de eerste keer in Antwerpen te zijn, het goedgevulde sportpaleispubliek was meermaals “awesome”, ook was “this” gewoon “awesome” en wie de foto’s bekijkt zal wel snappen: KISS was ook niet meer of minder dan “awesome”!
Vooraleer we de luidruchtigste loftrompetten afsteken, moeten we toch even sympathiseren met voorprogramma The New Roses. Zij brachten melodieuze hardrock die live een pak steviger klonk dan in de studioversies. Zanger Timmy Rough overtuigde en de songs bleven hangen, maar het leek erop dat zij vastgelijmd stonden op het podium en de oersimpele zwartwitte backdrop, het statische camerawerk en slaperige lichtshow leken contractueel vastgelegd zodat op generlei wijze de show gestolen zou kunnen worden van de hoofdact.
Alsof dat in de verste verte mogelijk zou zijn. Bij opener Detroit Rock City schoten er al zoveel vlammen en vuurwerk uit het podium dat we ons afvroegen of er nog over zou zijn voor de rest van het optreden. Bij Shout It Out Loud schoot een zodanig vermogen aan laserstralen door de lucht dat we pas bij Deuce terug naar het podium keken. Daar werd de choreografie met de twee gitaren en de bas live uitgevoerd terwijl op het grootste van de veertien schermen diezelfde moves op opnames van veertig jaar geleden te zien waren. Zo werden we ook herinnerd aan de tijd dat je concerten van KISS kon opnemen op slecht synchroniserende VHS-banden met vijf schaduwen en af toe een beetje sneeuw – of je nu een vier- of zeskoppenvideorecorder had. Eat that, hipsters met de ironische audiocassetjes. Of beter nog: lick it up.
Oud materiaal is er genoeg; KISS bestaat immers sinds 1973 en als we twee songs weglaten (Say Yeah en Psycho Circus) is de hele setlist van het twee uur durende concert van vóór 1985. Het gaat dan ook minder om de songs dan om de show. Gene Simmons spuwde op zijn tweeënzeventigste nog vuur en bloed en kwijl – de zijschermen waren wel in hoge definitie – en we kennen weinig prille zeventigers die zoals Paul Stanley nog een vijftien centimeter hoge plateauzool in een ring steken om vervolgens met één hand aan een staalkabel over het parterre van het Sportpaleis boven de hoofden van het publiek te zweven en dan een stampend I Was Made For Loving You in te zetten.
Tijdens Calling Dr. Love en Tears Are Falling moesten de pyrotechniek en de lasers afkoelen en hadden we de tijd om ons toch een paar vragen te stellen bij de solo’s van Tommy Thayer, die er nergens bovenuit staken – en dan drukken we ons nog zacht uit. Gelukkig mocht hij Space Invaders-gewijs met vuurspuwende gitaar UFO’s uit de lucht schieten tijdens zijn solomoment, zo viel er nog wat te beleven. Dan speelde Eric Singer een veel interessantere solo, zelfs terwijl hij zich aan het afdrogen was. Ook Paul Stanleys intro tot Black Diamond was het betere gitaarwerk van de avond.
Of Eric Singer daadwerkelijk piano speelde op Beth zullen we maar in het midden laten, maar dat het dak er af moest tijdens Do You Love Me en Rock And Roll All Nite leed geen twijfel. Na tien minuten lasers, confettikanonnen, een gros grote ballonnen, een vuurwerkbloemekee waar heel de Luchtbal een jaar van kan stoken, dreunende bassen, een kapotgeslagen gitaar en een daverend slotakkoord nam KISS met een knal afscheid van België – wellicht voorgoed.
