Kikagaku Moyo - Pump up the jam

Minard, 1 september 2021

We konden de voorbije weken al ons verlangend tikkende hart luchten op een aantal ongemaskerde en plexiloze festivals, maar vandaag leek de eerste schooldag ook samen te vallen met de aftrap van het nieuwe concertseizoen. Bij het Japanse Kikagaku Moyo in de Minard volstond de muziek als hallucinogene stof om ons met zalig verkrampte kaakspieren naar huis te sturen.

Een avondklok is er al lang niet meer, maar toch lijken concerten tegenwoordig stipter te beginnen. Om tien over acht stapten de bandleden het podium op, drummer Go Kurosawa richtte zich tot het publiek en herhaalde tot vijf keer toe hoe blij ze waren om te kunnen spelen. Kikagaku Moyo voegde de daad bij het woord met een twintig minuten lang uitgesponnen Green Sugar. Langzaam opgebouwd rond een centrale basriff, overgaand in geniepig aan kracht winnend "Hawkwindje" om uit te monden in een schier eindeloze vrije val. Hoe heerlijk was dat?

De vijf langharige Japanners tripten verder op een paar oude songs (Kogarashi, Smoke And Mirrors - hoorden we daar een herkenningsapplausje?) om pas halfweg de set recenter werk aan te snijden uit laatste plaat 'Masana Temples' (intussen ook alweer drie jaar oud). Onder het motto "Pump up the jam" zwol Gatherings gitaargewijs aan totdat iemand een paar rijen voor ons het niet meer kon houden en de pluchen stoel ontvluchtte om aan de zijkant van de zaal de ledematen het Rijk der Vrijheid te gunnen. Mooi.

Wij genoten intens van het concert, maar ook op het podium zag je de muzikanten alsmaar meer naar elkaar glimlachen en het moment vastgrijpen. Een staande ovatie was hun (dik verdiende) deel. In de staart van de avond kregen we nog Dripping Sun, alweer zo’n song die genre-overschrijdend begon als een op krautrock surfende knipoog naar Stereolab om vervolgens met een funky gids doorheen een imaginair Boogie Wonderland te trekken richting de extatisch psychedelische eindhalte.

Dat concertseizoen 2021-2022? Wij zien het helemaal zitten!