Khaled - Zegetocht

De Roma, Borgerhout, 13 december 2014

Het was over de koppen lopen om een plekje te vinden voor het concert van Cheb Khaled, de Algerijnse koning van de raï. De Roma haalde met de immens populaire zanger werkelijk een superster van formaat in huis en mocht het bordje uitverkocht boven de deuren hangen. De immer goedlachse zanger wist overigens een heel uiteenlopend publiek aan te spreken, al merkte je uiteraard wel dat de connectie met Algerije voor vele mensen in het publiek bijzonder belangrijk was. 

In afwachting van Cheb Khaled mochten Martiko DJ’s het publiek opwarmen met oriëntaalse beats met snuifjes r&b en surfinvloeden. Op zich bleek dat zeker geen slechte zet, want Khaled kwam helaas met enige vertraging op het podium.

Op het moment dat de lichten doofden, voelde je de spanning bij het publiek. Velen van hen hadden vlaggen en spandoeken bij. Alsof het een voetbalmatch betrof. En tijdens het optreden zag je in de voorste rijen steevast wel een flink aantal smartphones flikkeren om toch maar geen enkel moment van het concert te missen.

Het toonde alleen maar aan hoe ver de populariteit van Cheb Khaled nog reikte, ondanks het gegeven dat de tijd van zijn echt grote superhits, zoals Aicha en Didi, al even achter ons liggen. Tijdens het optreden kreeg de zanger van het publiek onder meer een Algerijnse vlag, die hij rond zijn microfoonstandaard wikkelde. Ook een voetbalshirt werd hem aangereikt en op het einde kwamen er bloemen en fanbrieven aan te pas.

Khaled leek met een klein hoestje te sukkelen, al zong hij doorheen het hele optreden echt sterk. Hij liet een erg wendbare stem horen, die heel diep, zwaar en donker kon gaan, maar ook vrij probleemloos de hogere regionen opzocht. De nummers werden dan ook met volle overtuiging gezongen en ook de ronduit excellent musicerende, achtkoppige band, waarin iedere muzikant wel een solospotje toegewezen kreeg, was daarbij van groot belang.

Meerdere keren kreeg Khaled moeiteloos het publiek mee om het leven mee te vieren op de tonen van zijn muziek. Overal zag je het publiek uitzinnig feesten en dansen. De erg gevarieerde nummers nodigden daar ook toe uit.

Het knappe was dat Khaled en zijn band een erg gevarieerd klankpalet voorschotelden: sommige nummers klonken erg poppy, in andere herkende je dan weer funk-, disco- en dance-invloeden. Een paar nummers moesten het eerder hebben van een oriëntaalse dansclubsfeer, terwijl elders dan weer fusion- en wereldmuziekinvloeden te bespeuren vielen.

Meerdere keren hoorde je verzoekjes uit het publiek. Yamina scandeerde het publiek. Het toonde de vertrouwdheid van de fans met het oeuvre van Khaled aan. Dat merkte je ook aan sommige passages waarbij de zanger de interactie met het publiek opzocht.

Na een korte pauze kreeg het publiek nog enkele bissen te horen. Khaled had intussen zijn setkleding geruild voor een zwart glitter-T-shirt. En dan was er plots die ene superhit Aicha, waarbij Khaled de zang aan het publiek kon overlaten. En dat lukte nog wonderwel ook.  Enkele andere hits zoals Didi en het titelnummer van Khaleds meest recente album ‘C’est La Vie’ kwamen eveneens nog aan bod. Niet toevallig nummers die bij uitstek een vrolijke en zorgeloos zomerse feel in zich hadden.De band hield de uitvoering van deze wereldhits bovendien erg fris door soms onverwacht met het tempo te spelen.

Het was een ware zegetocht voor een prima performer, een twee uur durend, waar volksfeest waarbij iedereen uitgenodigd werd om zich uit te leven. Of zoals Khaled het stelde : "On va s’aimer / On va danser / C’est la vie".