Ken Stringfellow - Zonsondergang in de catacomben

Botanique, Brussel, 7 november 2012

Je moet het toch maar doen, een publiek van amper dertig koppen tweeëneenhalf uur vermaken met enkel een gitaar, een piano en een backingzangeres. Ken Stringfellow deed het in de Botanique. En nog meer ook. 

“No, I’m NOT going to talk about the elections!”, nam Ken Stringfellow, u waarschijnlijk ook nog bekend van een heleboel andere bands, zich heilig voor. Maar uiteindelijk zou hij zich niet kunnen bedwingen en nam hij Mitt Romney danig op de korrel voor - “Wist u dat Romney ooit zelf een health care program heeft opgestart?”- en tijdens - over Romneys haardos, die toch duidelijk sporen van “gayness” vertoonde - When U Find Someone.

En eigenlijk was dat tekenend voor het hele concert. Want Stringfellow maakte er een sport van om tijdens het stemmen van zijn gitaar of gewoon als opwarmer voor een volgend nummer de meest waanzinnige verzinsels boven te halen.

Zo verwees hij naar de film ‘The Fly’ met zijn verhaal over zijn transformatie tot slakkenman of legde hij uit dat de Witloof Bar van de Botanique de vergelijking met de locaties van de eerste concerten van The Ramones moeiteloos kon doorstaan. Het gaf een extra dimensie aan een concert dat, net als zijn laatste plaat ‘Danzig In The Moonlight’ trouwens, bijzonder afwisselend was.

Met Eva Auad had hij een achtergrondzangeres bij zich, die hem mooi aanvoelde en uiteindelijk, op aandringen van het publiek, ook zelf een nummer (The Modern Thing) speelde, waarbij haar stem misschien nog meer indruk maakte. Terecht maakte Ken Stringfellow de nodige reclame voor haar soloalbum.

Maar het was uiteraard voor de man zelf dat wij naar Brussel waren afgezakt. En die putte met zichtbaar plezier uit dat laatste, in Brussel opgenomen album. Sommige van die songs speelde hij op piano (History Buffs, Superwise, Drop Your Pride, …), andere gaf hij dan weer extra veel gevoel mee door daarvoor zijn elektrische gitaar boven te halen (You’re The Gold, het ronduit schitterende 110 Or 220 V, …)

Daarbij liet hij de microfoon trouwens vaak voor wat hij was, kwam hij het podium af en stond hij gewoon tussen de toeschouwers, waarbij hij elk van hen letterlijk in de ogen keek en de indruk gaf dat hij hier enkel en alleen voor hen was. Meteen bleek ook dat zijn stem in een dergelijke ruimte zelfs op fluisterniveau nog steeds duidelijk hoorbaar was en op volle kracht zijn gitaar soms zelfs overstemde, zelfs al is hij niet de meest technische zanger.

Als hij de piano beroerde, was hij uiteraard aan zijn stoeltje gekluisterd en leefde hij zich op een andere manier in. Door zich onder de microfoon te wurmen bijvoorbeeld en zijn handen met kracht op de toetsen in te beuken het ene moment en dan weer de keys bijna te strelen.

Ook ouder werk werd bovengehaald. Here’s To The Future was bijvoorbeeld een prachtige afsluiter en eerder waren al pakweg Fireflies en Any Love (Cassandra et Lune) aan bod gekomen. Daarnaast bracht hij zijn eigen ode aan de wijn in de vorm van Dean Martins Little Old Wine Drinker, Me.

Ondanks het druilerige weer was de zonsondergang in de catacomben van de Botanique schitterend. In zijn eentje maakt Ken Stringfellow misschien wel meer indruk dan met alle andere bands, waarvan hij ooit deel uitmaakte. En wij waren bijzonder blij daar getuige van te zijn geweest.