Kathleen Edwards - Dame met klasse

Ancienne Belgique, Brussel, 3 maart 2012

Op haar laatste plaat ‘Voyageur’ staken Hawksley Workman, John Roderick (The Long Winters), Stornoway en Justin Vernon een handje toe. Diezelfde Justin Vernon (Bon Iver) is bovendien haar levenspartner en ze stond al meermaals in diens voorprogramma. Om maar te zeggen dat niet alleen wij iets hebben met Kathleen Edwards.

Voor haar Europese tournee had ze landgenote (en eveneens vuurtoren) Hannah Georgas meegebracht. Waar Edwards meer tegen country en Americana aanschurkt, zoekt Georgas het iets meer in de pop. Het waren vooral de ingetogen, kalere versies van haar songs die ons raakten, terwijl de soms (te) suikerzoete, van drumcomputer voorziene popsongs minder in de smaak vielen. Maar deze jongedame kan in elk geval een nummer schrijven.

Het liedje, de song, daar draait het om bij Kathleen Edwards. Weinig franjes of opsmuk, geen experimenten, geen complexe structuren. Strofe, refrein, strofe, ... Dat volstaat. Dat bleek in een karig bezette AB-Club (en wij die verwacht hadden dat de grote zaal zou vollopen) waar zij samen met haar uitstekende band een staaltje van haar songs voor ons uitspreidde.

Opvallend was dat het geluid opvallend goed zat, iets wat misschien niet altijd vanzelfsprekend is (en ook met het genre te maken heeft), maar duidelijk toch mogelijk is. Tot in elke uithoek van het – zij het eerder kleine – zaaltje was elk detail perfect en glashelder te horen. En dat komt elk concert uiteraard ten goede.

Dat de band zich prima amuseerde was zo van de gezichten af te lezen. Zelfs backingzangeres Hannah Georgas, die een beetje in een hoekje weggedrumd stond, leefde helemaal mee. Meest opvallende figuur was misschien nog drummer Lyle Molzan, die bij elke drumroffel de passende expressie uit zijn kit roffelde.

Vanaf opener Empthy Threat zat de vibe dan ook meteen goed en het hoge niveau werd de hele set lang moeiteloos aangehouden. Tot de absolute uitschieters behoorde zeker een bijzonder pakkend Pink Champagne, dat sober werd gehouden, maar gegarandeerd voor een krop in de keel zorgde. Hockey Skates, één van haar oudste nummers, bracht ze solo en hield ons ook op de tippen van de tenen.

Voor het intieme A Soft Place To Land en eerder voor Goodnight, California haalde de Canadese haar viool boven, hetgeen vooral bij dat laatste nummer zorgde voor rillingen over het nodige aantal lijven. Maar verder waren het vooral de gitaren die de bovenhand hadden, waarbij leadgitarist Gord Tough regelmatig het voortouw nam en op zijn beurt voor hoogtepunten zorgde.

Veertien songs lang was het genieten van haar stem, die de sluier van heesheid, die nog over haar eerste plaat hing, intussen had ingeruild voor een duidelijk beter geoefend en bijzonder zuiver geluid. En als beloning voor het aandachtige luisteren kwam er ook nog een toemaatje met het prachtige For The Record als sluitstuk.

Kathleen Edwards verdient beter dan voor een handjevol liefhebbers te spelen in de AB-Club. Maar het zal hen die er wel waren worst wezen. Zij waren getuige van een schitterend optreden van een dame met klasse. En waar zat u ook alweer?