Kate Tempest - Kleine meisjes worden groot
Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 14 april 2015
Kate Tempest is momenteel aan het touren tot ze erbij neervalt. Al maanden holt ze met haar succesplaat ‘Everybody Down’ de ene club na de andere binnen. De pubs in haar thuisstad London heeft ze ingeruild voor podia overal ter wereld. Na haar doortocht in de Ancienne Belgique vorig jaar was nu de Trix aan de beurt. En het zou weleens de laatste keer geweest zijn dat we haar van zo dichtbij konden bewonderen.
Iets na negenen kwam Tempest met haar begeleidingsband het podium opgesloft. Met de handen een beetje nalatig in de zakken kon er nog net een verlegen lachje vanaf. Ook al ziet ze er nog best jong uit, toch tikt ze stilaan op de ruiten van tram drie. Maar eenmaal de band de eerste tonen van Marshall Law loste krijgen we plots een fris wiegende Tempest te zien, die met gerichte bewegingen niet alleen haar band ophitst, maar ook de geluidsman bij de pinken houdt.
‘Everybody Down’ dus. Het album die het verhaal vertelt van Becky, Harry en Pete. Over het leven in een grote stad met zijn donkere straatjes en dampende rioolputjes. Over drugsdeals die misgaan en relaties die stuklopen. Maar vooral ook een voorsmaakje van haar roman die later dit jaar zou moeten uitkomen. Want Tempest is meer dan een hiphop artiest die zomaar wat lijntjes afvuurt in haar sappig Londons accent. Ze wil haar stempel drukken op de Engelse literatuur, en is aardig op weg om die inkt onuitwisbaar te laten uitlopen.
Hoewel de beats op het album slechts een bijrol vertolken, bepalen ze vanzelfsprekend de donkere sfeer die Tempest rond haar verhalen wil breien. Live steekt de band alvast een tandje bij, en het is dan ook moeilijk om haar teksten te volgen in de brij van verschillende geluiden die de muzikanten uit hun drumcomputers rammen. Maar het maakt het optreden wel vuriger en ontvlambaarder. Als Tempest ons middenin het optreden ook toevertrouwt dat we in een “safe place” zijn waar je jezelf mag zijn en gewoon mag dansen, gaan ook wij helemaal overstag.
Hoe luider de dampende beats van hitproducer Dan Carey gespeeld werden, hoe intenser de a capella stukje van Tempest ons hart binnendrongen. Kate gaf ons haar mening over de samenleving, over die “industry slimeballs and showbiz big-deals” en over hoe we geleefd worden, in plaats van zelf te leven. Pijnlijk treffend, zoals altijd. En van dat vettig Londonse accent werden we sowieso al week.
Ook Bad Place For A Good Time kreeg, naast de nummers van haar debuutplaat, een plaats in haar set. Het kaalgeschoren piano nummer over het vinden van haar plaats, zowel fysisch als emotioneel, was zowel het rustpunt als het hoogtepunt. “When we’re out for a couple we don’t want no trouble, but trouble wants us” rijmt ze. Het publiek knikte instemmend.
Waarom Kate Tempest vorig jaar de Mercury prijs voor beste album niet gewonnen heeft, blijft ons een raadsel. Maar dat we het laatste nog niet gezien hebben van haar, zowel op papier als op cd, is het minste wat je kan zeggen. Ze is het gezicht en de stem geworden van deze mond gesnoerde jonge generatie. Daar kan uiteindelijk geen enkel trofeetje tegen op.