Karma Hotel - Elektromarathon met klasse

Casino Kursaal, Oostende, 8 november 2008

Een 12 uur durende line-up met voor elk wat wils, 2 knusse zalen met –aanvankelijk- propere tapijten in Casino Kursaal te Oostende, bassen die je adamsappel de polka doen dansen, een doorlopende foto-expo van rockfotograaf Alex Vanhee en veel gerste- en ander nat. Meer is er niet nodig om een eerste succesvol indoorfestival op poten te zetten voor 3000 man. Welcome to the Karma Hotel.

 

Toch vindt niet iedereen het nodig om 12 uur op de dansvloer te vertoeven, dus waren we getuige van lege zalen bij vroeggeplaatste bands als Headphone, vooral bekend om hitje Ghostwriter, en The Hong Kong Dong, winnaar van Rock O Rama 2007 en Lawijtstrijd. Ook wanneer het New Yorkse trio van We Are Scientists zich aan een loeiharde set waagt, is het volk, dat ongetwijfeld voor de elektro komt, ver te zoeken, ondanks de verrassend goeie set.

Toch laten we ons, meeloper als we zijn, meetrekken door de stroom van mensen die richting The Subs gaat, een verdieping hoger. En dat hebben we ons verdorie niet beklaagd. Het drietal, bestaand uit de mannen van Starski & Tonic en Papillon, bekend van het mooie werk met Foxylane, weet een vette set neer te zetten, van begin tot einde. Vooral met Kiss My Trance, ‘s collectiefs meest bekende, gaat het dak van het Kursaal er volledig af –en dat zal niet de laatste keer zijn, deze avond. De twee deejays van Starski & Tonic blijven de hele set braafjes achter hun draaitafel, terwijl Papillon, zoals gewoonlijk, op, onder of voor de tafel te vinden is.

Gezonde competitie kan je The Subs wel noemen, vooral voor Das Pop dan, die te zelfder ure eveneens van jetje tracht te geven een verdieping lager. Zij zien het festival als dé gelegenheid om het publiek warm te maken voor hun nieuwe album, dat ergens deze zomer uit zal komen. Hits als The Love Program en recenter Fool For Love gaan er vlot in, doch minder notoire nummers krijgen de ondertussen dik aangegroeide massa niet overdreven aan het dansen.

Waar er wél duchtig gedanst wordt, is bij Buscemi . De Vlaamse excellentie, al jaren geflankeerd door Squadra Bossa (percussionist, trompettist en zangeres), laat meteen weten dat hij gedans wil zien door in te zetten met Jazz Jumper. Waarop de zaal prompt verandert in een heet Braziliaans strand, of iets dat erop lijkt. Het ene moment weerklinkt Crystal Frontiers nog door de zaal, het andere verschijnen vanuit het niets smerige elektrotunes, terwijl iedereen uiteindelijk het beste van zichzelf pleegt te geven op de drum’n’bass-schijven die de allround-deejay de wereld instuurt. We Are Your Friends van Justice, Ready Or Not van Dj Hype en Sahib Balkan van de man zelve kort na mekaar draaien is een gewaagd stuk dat op erg veel bijval kan rekenen.

Ook Daan is weer van de partij, al zou hij dit jaar iets minder op festivalpodia vertoeven. Door een overdaad aan Daan vorig jaar op allerhande festivals, is de show iets minder verrassend. We zouden weer een resem bijzonderheden over ’s mans zonnebril, kostuum of excentrieke poses kunnen opnoemen, maar dat doen we niet. Been there, done that. Weinig vernieuwends dus aan de verschijning, en ook de set blijkt quasi onveranderd. Wat niet wegneemt dat hitjes als The Player, Victory, Addicted of Swedish Designer Drugs weer piekfijn gebracht worden. Ook het aloude Woods, klaarblijkelijk Daans favoriet, passeert weer de revue, met als uiteindelijke kers op de taart het bisnummertje Housewife. Een extatisch publiek van dien.

Na Daan besluiten we wijselijk in de Main Room te blijven, aangezien de Oostendse zalen allesbehalve berekend zijn op het vele volk, en uitwegen moeilijk te vinden lijken. Hoewel we hoopten dat Dr. Lektroluv soelaas zou brengen, worden we toch wat teleurgesteld. De groene dokter jaagt wel de ene na de andere elektroschijf naadloos aan elkaar door de batterij aan boksen, maar vergeet er jammerlijk climaxen bij te voegen. Ondanks de minimalistic-getinte set blijft Dr. Lektroluv voor een volle zaal handjeswuivers spelen, die hij uiteindelijk helemaal op dreef krijgt met verschillende schijven van Boys Noize, waarvan de hele avond voornamelijk remixes Le Disko en Cocotte werden gedraaid. Het jammere aan dr. Lektroluv is dat hij niet voldoende durft spelen met pitches, volume of effecten.

Omdat Lektroluv ons maar matig kan bekoren, beslissen we Tim Vanhamel een blikje te gunnen. Wanneer we bij het binnenkomen van de zaal omver worden geblazen door de vier gitaren, synthesizer en drum, is er geen twijfel: Mister Vanhamel, heden ten dage langs alle kanten geloofd om zijn nieuwste, ‘Welcome To The Blue House’, bracht weer zijn helse zelf mee, met bijhorende soundwalls. De krullenbol met haast vrouwelijke stem kan het niet laten om zelfs bij de zachtere nummers loeihard te spelen, wat misschien wel de oorzaak van de magertjes gevulde zaal is.

Maar de luidste set van de avond is met voorsprong die van Dada Life. Als het uurtje airplay van het Stockholmse duo al een set genoemd mag worden. Het tweetal laat voornamelijk een oorverdovende bass los op het publiek, waar we héél erg soms een medley uit kunnen ontwaren, met als toppers –logischerwijs- Fun Fun Fun en The Great Fashionist Swindle.

Gelukkig brengt blonde schone Ida Engberg redding. De Zweedse deejay, gekend van dé elektrohit van het voorbije halfjaar, Disco Volante, laat onze oren wat rusten, terwijl onze dansspieren er weer volop van langs krijgen. Deze set kan tenminste wél getuigen van enige inhoud.

Zo ook het geval bij Philippe Zdar, half trouwboekje van Cassius. De kettingrokende plaatjesdraaier laat onder andere Is You van D.I.M., verschillende nummers van –alweer- Boys Noize, en andere, ondertussen al klassiek geworden elektroschijven op de zaal los, voorzien van enkele vette drumrolls. De zaal, langzaamaan weer vollopend met verrassend fitte feestgangers, lijkt erg gediend met de zachtere, maar zeker niet minder kwalitatieve elektro.

De Franse deejay, vergezeld door enkele (dronken?) dansers, blijft entertainen tot de laatste minuut, die met een remix van Killing In The Name Of van Rage Against The Machine wordt afgesloten. Waarop Kajuan het roer overneemt met verfrissende en oppeppende trash-elektrosongs. Wat erg van pas kan komen, na reeds 10 uur het beste van jezelf gegeven te hebben. Ook hier veel klassiekers, waaronder Daft Punk, The Prodigy en Federico Franchi. Van die eerste worden trouwens meerdere platen door de Duitse deejay gedraaid, terwijl de andere artiesten het Franse elektroduo liever links lieten liggen.

Uiteindelijk liep de elektromarathon op zijn einde en gingen erg veel mensen moe maar voldaan slapen. Dromend van een volgende editie van Karma Hotel, waar we nu al naar uitkijken.