Kaizers Orchestra - Perfecte, Noorse waanzin

Botanique, Brussel, 3 maart 2013

Noren hebben een schroefje los wanneer het op muziek aankomt. Denk maar aan de geschifte dames van Katzenjammer die vorig jaar nog de wei van Werchter aan het dansen kregen. Ook dit Kaizers Orchestra heeft ze niet allemaal op een rij, zo bleek in een goed gevulde Botanique.  

Het eerste wat opviel was het grote aantal Noren en Nederlanders in de zaal. Bij onze Noorderburen is deze band dan ook een stuk bekender. Zo waren deze Scandinaviërs, voor zij Brussel aandeden, namelijk te gast in de Melkweg The Max.

Maar goed, het voorprogramma had het laten afweten en de show zou een uurtje vroeger beginnen. Dat had de Botanique eerder via Twitter laten weten. Niet dus, zo bleek. Maar na een uurtje rechtstaan werden de rug- en beenpijnen snel vergeten toen de show uiteindelijk toch van start ging.

Het podium zag er postapocalyptisch uit, in donkere jarendertigstijl. Enkele oude piano's met wat lampjes die evengoed uit grootmoeders woonkamer konden komen hulden het podium in een grimmige sfeer. De lichten werden gedimd en de stagehands, mooi uitgedost in maatpak, legden nog de laatste hand aan de gigantische contrabas. De band kwam op en het publiek werd weggeblazen.

Letterlijk. Twee uur lang werd het publiek getrakteerd op een geweldige show. Zanger Janove Ottesen en pianist Helge Risa zijn geboren entertainers en hielden het publiek in hun greep. Helge Risa kwam als eerste het podium op met gasmasker op en koffertje in de hand. Hij begon het deuntje van Aldri Vodka op de piano te spelen terwijl ook zijn collega's zich naar hun instrumenten begaven.

Wat volgde was een wervelwind van zachte rock, polka, folk en oude kermisdeuntjes. De spectaculaire lichtshow die perfect paste bij het imago van de band deed iedereen versteld staan. Je voelde jezelf kleiner worden en ook al versta je niets van de Noorse teksten, je hing onherroepelijk aan de lippen van zanger Ottesen.

Het rammen op grote olievaten is een vast gegeven bij een Kaizersshow, maar daarom niet minder spectaculair. Je wist totaal niet waar kijken. Overal op het podium gebeurde wel iets. De gitarist rookte een sigaretje terwijl de contrabassist aan de wijn zat en de pianist zijn boterhammetjes uit het koffertje haalde of een boek las tijdens het spelen.

Toen de band terugkwam voor de bisnummers, vroeg ottesen: "Kan er hier iemand tapdansen?" Wendy, een meisje uit Washington DC, mocht samen met de zanger en gitarist een nummertje opvoeren tijdens een magnifieke Bergravelsespolka.

Al de nummers die we wilden horen, van Maestro tot de befaamde Polka, passeerden de revue. Verdoofd en vooral zwaar onder de indruk stuwde het publiek achteraf de zaal uit op zoek naar drank. Erg vaak stonden ze nog niet in ons land maar verwacht deze mannen binnen enkele jaren zeker en vast op een festival in jouw buurt! “En natt å aldri glemme – een nacht om nooit meer te vergeten.”