Kaizers Orchestra - En for orgelet, en for meg!
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 29 maart 2011
Al tien jaar brengt het Noorse sextet Kaizers Orchestra een energieke mix van opzwepende ritmes met een zigeunertintje. De band zingt uitsluitend in een voor ons onverstaanbaar Noors dialect, maar dat draagt alleen maar bij tot de theatrale mystiek die rond de heren hangt. De ijzersterke live-reputatie, die Kaizers Orchestra de afgelopen tien jaar heeft opgebouwd, was reden genoeg om ons op een zondagavond uit de luie zetel te slepen, en dat wil wat zeggen.
Hadden we voorprogramma Jarle Bernhoft gemist waren we een ervaring armer geweest. De man bracht in zijn eentje een aanstekelijke funk- en soulmix, slechts gewapend met een akoestische gitaar en een delay/looppedaal. Meestal krijgen wij koude rillingen van dat idee maar Bernhoft beheerste zijn schaarse apparatuur tot in de puntjes en speelde laag na laag razendsnel in zonder daarbij het publiek uit het oog te verliezen.
Het podium van Kaizers Orchestra ziet er meestal uit als de achterkamer van een kringloopwinkel. Olievaten, metalen vuilbakken, sfeervolle kamerlampjes en een instrumentarium dat lijkt alsof het alle momenten uit mekaar kan vallen lijken kriskras door mekaar gegooid. Janove Kaizer, de boomlange frontman, stond zowat de hele avond op zijn microfoonstatief, die verdacht veel op een autovelg leek.
De Noren trokken er meteen vol gas vandoor met Delikatessen. Alle plaatselijke Scandinaven leken trouwens verzameld op de eerste rij: zelden zagen we zoveel blonde schonen vanaf de eerste noten compleet uit hun dak gaan. En For Orgelet, En For Meg oftwel “Eéntje voor het orgel, ééntje voor mij” konden we meteen meezingen ondanks ons gebrekkig Noors.
De sinistere organist Helge “Omen Kaizer”, al dan niet met zijn gasmasker op, wisselde de pianobegeleiding zoals gewoonlijk af met een harmonium, wat Kaizers Orchestra vaak een typisch geluid meegeeft. De percussie met olievaten, velgen en koevoeten moet je trouwens echt gezien en gehoord hebben.
Het funky Maestro had zelfs een accordeonpartij, maar tegen dan was iedereen al aan het dansen. Het geweldige Ompa Til Du Dør ("Hoempa tot je sterft") was dan weer een uitgelezen moment om de aanwezigen te betrekken bij de zang. Janove stond vanaf de eerste noten het publiek op te hitsen en liet iedereen meebrullen. Één keer eindigde dat zelfs in het dirigeren van zowel de band als het publiek die tegen elkaar op stonden te spelen.
Geweldig entertainment, waar helaas maar een paar honderd mensen op af waren gekomen. Wie een dergelijke band liet liggen heeft een sterk staaltje performance op de rand van theater en muziek gemist. Dit optreden staat voorlopig zeer hoog in onze top tien van beste optredens van 2011. De afwezigen hadden ongelijk.