Kaiser Chiefs - Volksmennerij

Botanique, Brussel, 24 april 2014

Na optredens op de allergrootste Belgische festivals, in de Lotto Arena en een heleboel AB's stonden Kaiser Chiefs gisteren in de Orangerie van de Botanique. De groep rond Ricky Wilson is moeten downsizen. Maar tegelijkertijd was dat een godsgeschenk. Want net doordat dit optreden in een zaaltje van bescheiden omgang plaatsvond, wilden velen erbij zijn. En het knalde!

Het geheime wapen van Kaiser Chiefs heet Ricky Wilson. In levenden lijve is Ricky de rust zelve. Maar op het podium knalt het en wordt Wilson een grapjas en een volksmenner. Een grapjas die de jassen steelt die toeschouwers op de luidsprekers hebben gelegd. Om vervolgens de mensen van wie de jassen zijn uit het publiek te halen en op het podium uit te nodigen.

Of de Ricky, die midden in het publiek staat te zingen, al dan niet op de PA achterin de zaal. De Ricky, die slowt met één van zijn allicht niet toevallig niet onaantrekkelijke fans (You Can Have It All). De Ricky die het snoer van de microfoon rond de spots aan het plafond draaitt om vervolgens diezelfde microfoon in het publiek te zwieren (Oh My God). Of de Ricky, die zonder aarzelen het publiek induikt om zich van de ene kant van de zaal naar de andere te laten brengen (The Angry Mob). Ricky Wilson kanaliseert al zijn energie op het podium (“De enige plaats waar het echt moet knallen”, zei hij ooit). Hopelijk is hij thuis wat rustiger.

Nu Kaiser Chiefs besloten hebben om zich vooral op het nieuw werk en de eerste twee platen, die algemeen gewaardeerd werden, te richten, waren er opvallend veel hits te turven in de setlist. Het voorbije decennium hebben Kaiser Chiefs de luxe opgebouwd om een set te kunnen beginnen met een nummer als Everyday I Love You Less And Less zonder daarmee het strafste kruit te verschieten. Tussen deze opener en het middelmatige Everything Is Average Nowadays zat een nieuw nummer geplet, Ruffians On Parade. Maar het klonk alsof het al even lang meeging dan de oude nummers. Alleen al dat gegeven deed je beseffen dat het wel goed zit met die nieuwe plaat.

Wat de laatste drie platen betreft werd er voor geopteerd om ze links te laten liggen op de leadsingles en lichtpuntjes van 'Off With Their Heads' (Never Miss A Beat ) en 'The Future Is Medieval' (Little Shocks) na. Coming Home, de huidige single en het hoogtepunt op de plaat, bleek op plaat beter te werken dan op het podium omdat Ricky geen blijf wist met zijn energie waardoor het intieme karakter van die song grotendeels verloren ging.

In de eindsprint ging het dak er meermaals nagenoeg af. Tijdens I Predict A Riot kreeg je het idee dat Ricky Wilson die opstand echt op poten zou kunnen zetten als hij dat zou willen. Hij controleerde zijn publiek zoals de Rattenvanger van Hameln dat deed in het gelijknamige sprookje. Dat gevoel werd nog versterkt toen iedereen, tijdens het tweede gedeelte van The Angry Mob, de tekst als het ware scandeerde met de vuist militaristisch in de lucht. Het zou bijna angstaanjagend zijn als het niet zo leuk was.

Als eerste bis werd er voor Meanwhile Up In Heaven gekozen, een song die een versnelling of drie lager lag dan wat het grootste gedeelte van de avond voorgeschoteld werd. Het was dan ook een beetje een domper op de sfeer, die het laatste halfuur uitzinnig was. Maar dat euvel werd snel vergeten toen Kaiser Chiefs Oh My God inzetten.

Een concert van Kaiser Chiefs moet altijd in perspectief worden geplaatst: Ricky Wilson legt niet bepaald zijn zieleroerselen bloot tijdens een show, maar dat is ook niet de bedoeling van Kaiser Chiefs. Wilson en de zijnen zorgden voor anderhalf uur ongebreideld plezier en gaven zich daarbij helemaal. Sterattractie was Wilson zelf en, hoewel het gedrag van Ricky op het podium niet anders was toen het minder goed ging met Kaiser Chiefs, leek het nu op een bepaalde manier toch echter of spontaner. Of Kaiser Chiefs opnieuw een belangrijke groep kan worden, valt te betwijfelen. Maar ze zijn in ieder geval terug.