Kaiser Chiefs - Hitparade
Ancienne Belgique, Brussel, 27 januari 2009
Toen het voorprogramma op het podium verscheen, werd het even stil in het publiek, maar de band kreeg toch de kans om zich te bewijzen. Dananananaykroyd uit Glasgow was op zijn zachtst gezegd explosief. De groep zoekt zijn vertier in het punkgenre, maar dan zonder de bijhorende kledingstijl. Van het schreeuwerige Schots hebben we geen bal begrepen, maar de synchrone drums en de catchy melodielijnen vielen wel in de smaak bij de toeschouwers. Dat was duidelijk wederzijds want frontman Calum Gunn ging drie keer het voorste rijtje van het publiek af op zoek naar groepsknuffels. Waarschijnlijk had hij even nood aan affectie om uit het eenzame tourleven te kunnen breken.
Om stipt negen uur waren Kaiser Chiefs aan de beurt. Na vijf jaar en drie albums heb je al een pak songs bij elkaar gesprokkeld en stel je de playlist waarschijnlijk samen volgens het motto "pick and choose the greatest songs". De omvang van hun succes is inmiddels niet meer te schatten. Tieners, ouders, veertigers, allen brulden luidkeels het merendeel van de nummers mee. Kaiser Chiefs is niet voor niets ook de naam van een Zuid-Afrikaanse voetbalploeg. In dat opzicht zijn meezingbare "football anthems" dan ook niet onbelangrijk.
De volgorde van de songs zijn we al lang vergeten. De nummers gaan het ene oor in, zorgen heel even voor een opstoot van energie en amusement en gaan dan het andere oor weer uit. Het enige wat we ons nog herinneren waren de ooooh-momenten die toch in een paar nummers (Ruby, Never Miss A Beat, ...) aanwezig waren. De routine gaat als volgt: na een instrumentale brug bouw je op naar een hoogtepunt met de bijhorende ooooh om dan nog enkele keren het erg repetitieve refrein samen met het publiek te herhalen tot het einde van het nummer. "Peace of cake", denk je dan. Maar wonderlijk genoeg kan niemand hen evenaren in die aanstekelijke structuur.
Heel even leek de zomer in aantocht en snoven we de festivalsfeer op. Bij Ruby wilden de heren het nummer beëindigen toen het publiek het deuntje gewoon bleef doorzingen, waardoor zanger Ricky even verstomd naar zijn bandgenoten keek. Ook de crowdsurfers en de pogingen tot pogoën zorgden voor de nodige ambiance.
Na drie kwartier de ene hit na de andere te horen, hadden we er even genoeg van. Op één of andere manier leek het alsof steeds dezelfde nummers terugkwamen. Maar gelukkig heeft producer Mark Ronson enkele nieuwe nummers zoals You Want History of Good Days Bad Days een positieve draai meegegeven. Op bepaalde momenten haalde Peanuts achter de synths uit met elektronische dancebeats die voor een verfrissende vernieuwing zorgden.
De Kaiser Chiefs hebben ongetwijfeld het recept gevonden om aanstekelijke, catchy rocknummers te maken, met dank aan hun drummer Nick Hodgson. Ondanks het hitlijstje dat we zaterdagavond te horen kregen, kunnen we hen niet verwijten dat ze geweldig sterk en geconcentreerd gespeeld hebben. Het feit dat ze live ook iets waard zijn, maakt nu net het verschil met de hedendaagse eendagsvliegen.