Julien Clerc - Frans muzikaal erfgoed
De Roma, 19 februari 2023
De wet van de communicerende vaten is onverslijtbaar. Ook buiten de fysica. Net op het moment dat Frankrijk bezwijkt voor de charmes en muzikale kwaliteiten van “les petits Belges”, Angèle en Stromae er onder de prijzen bedolven worden en de onverslijtbare Adamo er op televisie avondvullende programma’s krijgt, komt één van de interessantste vertegenwoordigers uit de immense school van het “chanson française” voor een (korte) tournée naar de Lage Landen. Julien Clerc, ooit meisjesidool en notoir Casanova, is bovenal een meer dan kundig componist en een apart vertolker van een eindeloze reeks liedjes die zelfs in Vlaanderen (en zeker) in Nederland de status van klassieker hebben gekregen.
In een volle Roma begon Julien Clerc na een kwartier vertraging met Comment Tu Vas?, een nummer uit de voorlaatste plaat en meteen kregen we het zo typische Clerc-tremolo erbij en waren we gerustgesteld. Beleefde opening om nadien zowel qua thematiek als qua repertoirekeuze een flinke duik in het verleden te nemen. Mademoiselle en Double Enfance vertelden over zijn kindertijd en voor de rest nam hij ons mee naar de jaren zeventig en tachtig. Le Patineur, Danse S’y, Si L’on Chantait, het was het werk waarop Clerc diep in de vorige eeuw de faam bouwde. Hij bracht die nummers feilloos met een beperkt combo, een gitarist en een toetsenist, maar beiden uiterst wendbaar en multi-inzetbaar zoals in de loop van de avond zou blijken.
De hele tournee was opgebouwd rond het nieuwe album ‘Les Jours Heureux’, waarin hij de klassieke Franse chansons van zijn jeugd – eigenlijk de favorieten van zijn moeder, gaf hij warmhartig toe – op eigen manier interpreteerde. Clerc bleef daarbij heel dicht bij de originele versies en daar neep precies het schoentje. Die nummers zijn zo bekend en zitten zo in het collectief geheugen geprint, dat je beter een totaal verschillende lezing ervan geeft. Boum van Charles Trenet miste reliëf en de versie van La Bicyclette van Montand overtreffen is eigenlijk onbegonnen werk. De chansonnier deed wel iets moois met Comme A Ostende van Ferré en bij L’important C’est La Rose deed hij de zaal zelfs meezingen, maar misten we toch het vuur van Bécaud. Kortom, het tourtje langs enkele “monstres sacrés” van het Franse chanson was geen onverdeeld succes.
Dat was de rest van het programma des te meer en het illustreerde dat Julien Clerc ondertussen zelf behoorlijk “incontournable” geworden is in het Franse muzikale erfgoed. Ma Préférence, This Melody, Ce N’est Rien, Laissons Entrer Le Soleil, het waren evenveel schoten in de roos. Persoonlijk waren we heel sterk onder de indruk van de twee kale - of moeten we zeggen pure - versies van respectievelijk Femmes…Je Vous Aime en afsluiter Fais-Moi Une Place. Een beetje buiten de comfortzone, maar van een pakkende schoonheid. Als bis kregen we nog een versnelde folkversie van Le Phare Des Vagabondes en weg was Julien.
We beleefden in de Roma samen met een eerder braaf publiek, dat stilaan op jaren geraakt, een nostalgisch avondje Franse muziek. Julien Clerc dankte het publiek voor de trouw en het publiek dankte hem met een gemeende staande ovatie. Meer moet dat niet zijn.