Julian Sas - Retestrakke bluesshow

de bosuil, 8 april 2022

De Bosuil in Weert heeft dit seizoen het oog laten vallen op een flink aantal bluesbands. Voor deze avond stond Julian Sas op het programma.  

In 1996 bracht de inmiddels eenenvijftigjarige Julian Sas eenn eerste album uit. Nu, in 2022, ligt zijn alweer de zeventiende plaat in de schappen. 'Electracoustic' bestaat uit twee delen. Het eerste laat de band horen zoals we die kennen: elektrische gitaren, stampende drums en een basis van bas. In het tweede deel worden alle tracks in een akoestische setting gevat. Hoe verschillend ze ook zijn, beide delen geven uitdrukking aan de pijn van het verlies van vriend en medemuzikant Foris Anagnostou.

In De Bosuil was het podium helemaal voor Sas en kameraden, al had het publiek hiermee de handen meer dan vol. Sas weet er met enthousiasme een mooie show van te maken waardoor er niemand onverzadigd naar huis vertrekt. In een bijna drie uur durende set, eveneens opgedeeld in twee stukken, werd een mooi overzicht van de carrière van de gitaarvirtuoos uiteengezet.

"You ready?", vroeg de bluesman aan zijn bandmaten, waarna hij hetzelfde vroeg aan het publiek. Volmondig liet het publiek horen er meer dan klaar voor te zijn. Met de verse riff van World On Fire, die ook het nieuwe album opent, werd het concert ingezt. Op het album wordt daarin een korte orgelsolo opgenomen, maar op het podium is die niet terug te horen en wordt die opgevangen door de gitaar.  Working Man's Blues brengt met de funky sound het publiek in beweging. De fansin het midden van de zaal maken hier maar wat graag gebruik van om heerlijk mee te swingen op de beat. Julian Sas leek er alleen maar meer energie van te krijgen.

Eén van de hoogtepunten van de avond was Fallin' From The Edge Of The World, een eerder rustige track met hartverscheurende gitaarsolo's. Tijdens die solo's hoorden we de emotie in elke noot, die aangeslagen werd, en zagen we dat ook terug in het gezicht van Julian. Het werd duideljk dat deze man schrijft met het hart. Na een gitaarwissel en het eerste slidegitaarnummer hield de band er abrupt mee op en verliet het podium voor een onaangekondigde pauze, hetgeen toch voor enige verwarring zorgde.

Maar dat was even later, toen Sas terugkeerde, de Gibson Firebird om de hals, al lang vergeten en vergeven. Met de slide-intro van Turpentine Moan werd er deze keer afgetrapt. Hoewel dit nummer afkomstig is van eerste album 'Where Will It End!?', is alle power, die er in 1996 al in zat, nog steeds aanwezig.

Het tweede deel leek voorbehouden voor de tracks met meer volume en energie, waardoor zowel de band als het publiek nog meer uit het dak gingen. Alleen bassist Edwin Van Huik leek zich met een statische houding te distantieren van zijn drukke metgezellen. Maar desondanks lieten diens basskills nergens te wensen over en zorgde hij, zeker in combinatie met drummer Lars-Erik van Elsakker, voor een ijzersterke fundering.