Julia Holter - Het onverwachte verwachten

Ancienne Belgique, Brussel, 19 november 2015

Het is vreemd hoe de wereld in een paar dagen kan veranderen. Opeens werden we gefouilleerd bij het binnenkomen in onze tweede thuis, de Ancienne Belgique. Maar ook nu nog gaan we ondanks alles nog met een gerust gevoel naar een concert en met een gevoel van euforie naar huis. De mysterieuze Julia Holter mocht daar voor zorgen en Holter is een zangeres die we zouden uitkiezen uit het rijtje van drie met Ellie Goulding en Florence + The Machine.

Ook op het podium zal er de komende maanden niet om Parijs heen gegaan worden, sommigen zullen het doen met brede uitwaaierende speeches – mensen genre Bono en Eddie Vedder – anderen zullen gewoon een liedje spelen. Julia Holter behoorde tot deze tweede categorie toen ze verwees naar “de gebeurtenissen” (alleen al dat iedereen meteen wist wat ze daarmee bedoelde toen het gewicht aan) alvorens ze My Love, My Love inzette, een verloren nummer van de overleden zangeres Karon Dalton waarvoor Holter de muziek heeft geschreven. Het nummer begon a capella waarna zich zachtjes en langzaam instrumenten wentelden rond de fluisterende stem van de zangeres. Alsof je Sneeuwwitje hoort zingen in het bos en haar vooral niet wil storen in haar bezigheden waarna de wind zich dan maar aandient als instrument.

Julia Holter is een vreemde verschijning. Het is te zeggen: zijzelf ziet er normaal uit, mooi zelfs, maar haar songs doen - bij een eerste luisterbeurt - altijd net niet wat je ervan verwacht. Qua eigenzinnigheid moesten we zelfs een paar keer aan Radiohead denken, met name bij Luicille Stranded On The Island (“een nummer over desoriëntatie”), waar Holter haar piano met steeds meer kracht bespeeld. Zet de stem van Thom Yorke onder de song en je hebt iets dat niet zou moeten onderdoen voor het onuitgebrachte The Daily Mail van Radiohead.

Daarnaast is er die andere Julia Holter, de Holter die op de meest recente plaat ‘Have You In My WIlderness’ meer ruimte krijgt dan ooit tevoren. Dat is de Holter die popsongs schrijft. Luister maar eens naar Feel You, dat is weliswaar niet de platte pop die Ellie Goulding maakt, maar wel minstens even aanstekelijk dan de doorsnee single van Florence And The Machine.

Wegdromen is bij haar een avontuur, zeker bij een nummer als Everytime Boots dat op het podium overhelde naar een sterk staaltje freejazz in zijn eerste deel alvorens uiteindelijk toch weer de popkaart te trekken en die dan uiteindelijk halverwege de song ook weer links te laten liggen.

Julia Holter dat is durf en schoonheid, mist en zonneschijn. En het onverwachte verwachten en toch weer ongelijk krijgen. Dat allemaal maakt Julia Holter één van de meest interessante singer-songwriters van haar generatie.