Judith Juillerat + Apparat - Special music for special people dankzij Shitkatapult
Beursschouwburg, Brussel, 8 november 2008
De Molenbeekse club Vaartkapoen wijkt tegenwoordig voor haar optredens uit naar een aantal andere locaties op het grondgebied van onze hoofdstad. Eentje daarvan is de Beursschouwburg, waar op 20 oktober een Shitkatapult labelnight plaatsvond. Shitkatapult? Dat is het in Berlijn gevestigde label dat in 1999 opgericht werd door Marco Haas (alias T.Raumschmiere) en Sascha Ring (alias Apparat), onder het motto “Special music for special people”. Niet te verwonderen dus dat we ons aangesproken voelden!
De eerste artieste vrijdagavond in Brussel was de Française Judith Juillerat, die je muzikaal zonder al te veel moeite in het hokje van de experimentele (laptop)elektronica of indietronica zou kunnen stoppen. Op haar door de jaren heen voorzichtig gecompileerde debuutalbum ‘Soliloquy’, dat eind vorig jaar uitkwam bij Shitkatapult, gebruikt ze echter geen computers, maar wel oude synthesizers, desolate pianoklanken en een intieme, fluisterende stem. Elektronische wiegenliedjes als je wil, en dat zorgde live voor een bevreemdende, soms sprookjesachtige sfeer. Vele tracks waren instrumentaal, andere werden door la Juillerat gezongen in haar eigen charmante variant van het Engels (met Frans accent dus, u kan er zich wellicht iets bij voorstellen). Ze zag er in het donker, weggestoken achter haar apparatuur, trouwens een beetje uit als een verlegen versie van Inge Vervotte (zonder bril weliswaar)…
De set was vrij gevarieerd, al bleef het overwegend rustig en slopen er pas naar het einde toe wat meer dansbare elementen binnen. En ondanks het feit dat Juillerat totaal geen contact met het publiek zocht tussen de nummers door en zo een afstandelijke indruk creëerde, wist ze de toeschouwers toch te bekoren met haar muziek (onze persoonlijke favorieten: de mooie luisterliedjes Haphazardly en Vol-au-vent en het ietwat industriële Frolic) en kon ze na afloop op een welverdiend applaus rekenen.
Zonder enige pauze schakelden we daarna meteen over op de hoofdact, mijnheer Apparat zelf. En dit optreden was duidelijk van een andere orde: klinkt Sascha Ring op plaat nog heel sferisch en bedachtzaam (zoals op zijn meesterlijke ‘Silizium EP’ uit 2005, een combinatie van knetterende clicks and cuts en een aantal meer organische geluiden met cello- en vioolpartijen van Complexàcord), live is dansbaarheid het sleutelwoord en domineren de beats. IDM zit er nog steeds wel ergens in (zie openingssong Komponent), maar Apparat incorporeert tijdens zijn gigs daarnaast - en vooral - ook invloeden uit de techno en electro.
Dat zorgde voor een uitmuntende en erg aanstekelijke set vol knallers, waarbij stilstaan geen optie bleek en zweten een noodzakelijk kwaad. De labelbaas ontdeed zich dan ook al gauw van zijn vertrouwde pet en sjaaltje, en het geluidsvolume in de zaal werd stelselmatig opgedreven. Het betere danswerk anno 2006 (en dat op de vooravond van I Love Techno!), vormde samen met de intimistische songs van Judith Juillerat een leuke kennismaking met het eclecticisme van Shitkatapult.