Jospop - Freddie Mercury leeft
Festivalweide, Schepdaal, 8 november 2008
In tijden waar festivals als paddestoelen uit de grond schieten, om vervolgens weer bij bosjes neer te vallen, is het organisatorisch niet makkelijk het hoofd boven water te houden. Toch mocht Jospop dit jaar voor de vijftiende maal juichen. Het festival vierde deze gezegende leeftijd met een brandende kaars, alsook met een 'best of affiche' van afgelopen edities.
Slapeloze nachten, onverhoopte visioenen en hopeloze dromen. De festivalorkaan is in het land en gaat hevig tekeer. De storm heeft sindskort het anders rustige Pajottenland geteisterd en liet enkele leuke initiatieven op de fles gaan. Ook Jospop kreeg het hard te verduren, maar het festival kruipt stillaan uit een dal van lagere opkomsten, idem dito inkomsten. Er is dus hoop. De variatie van verschillende stijlen op de affiche van dit jaar spreekt blijkbaar aan.
Neem nu Mo&Grazz. Het olijke duo bestaande uit de charmante R&B zangeres Mo Harcum en de flamboyante DJ Grazzhoppa. Mo, vooral gekend door haar indringende stem die vrijwel iedereen aanspreekt en Grazzhoppa die het dan weer moet hebben van zijn spitsvondige vingertechniek. Jammer genoeg werd deze leuke combinatie niet door alle aanwezigen geapprecieerd. Want geef toe, als je het aantal dansenden vooraan de Main Stage op een half hand kan tellen, dan overdrijven we niet met deze conclusie, in tegendeel.
Dat Belgian Associality al bijna 20 jaar meedraait in de Belgische Pretpunk-scene verbaast ons niet na het zien van dit drinkgelaag. Het bier vloeit rijkelijk en de keel van frontman Mark Vosté staat beter gesmeerd dan een Lada uit de sovjetperiode. De set krijgt vooral nostaligsche proporties door nummers als Feasty Boys, Morregen, Boerderie en Bompa Punk, maar valt even snel stil wanneer het einde nadert. Om het in hun geliefde cafétermen te verwoorden: het vat was na een half uurtje af, een nieuw werd niet aangesloten. Dan maar verder feesten op Cola Light ...
Moet het nog gezegd, Funeral Dress is zowat de meest commerciële underground punkband van Vlaanderen. Hun muziek is het best te omschrijven als het catchy-punkrockgehalte van Janez Detd, gespijsd met een steviger tempo en een harde grunt. Toch geen gillende kinderstemmetjes op de eerste rijen van Jospop, wel tot in de puntjes gestyleerde hanekammen en welriekende leren jekkers. Je kent ze wel, de jassen van in de tijd dat nonkel Eddy in zaal Marina nog naar de plaatselijke punks ging kijken. Soit, Funeral Dress mag er zijn. Met hun More Free Beer For The Punx en The Pogo Never Stops, zullen ze altijd een beetje onsterfelijk zijn in menig punkhart.
Elvis leeft! zeggen fans van de King wel eens mijmerend. Dan hebben wij de trots te melden dat Freddie Mercury ook nog niet van deze stervende aardkloot is verdwenen. Killer Queen, eind vorige eeuw nog uitgeroepen tot beste coverband van de wereld, stond op Jospop en dat zullen de buren geweten hebben. Patrick Myers, het nieuwe alias van Freddie, is een geboren orkestmeester en immitator. Want niet enkel de nummers van Queen werden (bijna) feilloos gecoverd, ook de lichaamstaal van de band werd volledig overgedragen richting publiek. Afgesloten werd er met We Are The Champions, een nummer dat hun muzikale overwinning op de andere groepen van de dag perfect symboliseert.
Wat moet je in godsnaam nog schrijven over Heideroosjes? Deze festival-verslaafde Nederlanders speelden al bijna onder elke Vlaamse kerktoren en ... neen, dat begint raar genoeg nog steeds niet te vervelen. De roosjes leverden een energieke set af en haspelden nieuwe en oude nummers bijna feilloos door elkaar. Zelfs vader punk aan de toog vroemde nog heerlijk mee op Sjonnie & Anita. De band maakte op het einde van hun gig duidelijk dat er weldra voor enige tijd de brui aan gegeven wordt, Hollandse humor? De toekomst zal het uitmaken. De touragenda op hun website staat alvast tot eind dit jaar zo vol als een Japanse spitsuur-metro. Auwtch ...
Electronica-bom Shameboy mocht na al het gitaargeweld bewijzen dat de beats van hun album "Hi, Lo and in Between" nog steeds niet thuishoren in rusthuis 'Zonnevreugde' even verderop. Toch lieten Luuk Cox en DJ Bobby Ewing, vorige week nog stomend op Pukkelpop, een zeer lome indruk achter. En dat weerspiegelde zich op het publiek. Schepdaal beefde dan wel even tijdens Rechoque en Strobot, maar barste lang niet uit zijn voegen.
"Wat is er nu leuker dan meezingen met je favoriete hits van vroeger?" Moet frontvrouw Miss Booby Lejeune gedacht hebben toen ze laatst in mei 1996 onder de douche stond. Les Truttes waren geboren en ervan overtuigd dat hun disco-covers Vlaanderen zouden overmeesteren. Eerlijk toegegeven, de band covert niet slecht, en heeft ook een mooie show in elkaar gestoken. Maar waarom duurt die toch zo lang? Als we ook even iemand mogen coveren: Trôp is te veel en te veel is trôp.
Het gentse duo Frères Deluxe sluit de avond af met een pikante mix van electro, 80’s, drum’n bass, hip hop, R&B, dance en rock. Van Kiss over Daft Punk naar The Beastie Boys. Huisspecialiteit van Frères Deluxe: een wervelende cocktail met aanstekelijke ritmes die snel naar het hoofd stijgen. We moeten het toch op iets steken?