Josh Rouse - Weg van de wereld

Het Depot, 6 november 2022

Muziek verzacht de zeden. Het is een cliché zo oud als de muziek zelf. Maar het blijft nog altijd even waar.

En de muziek van Josh Rouse bleek uitermate geschikt om ons heel even de dood van Mimi Parker van Low naar de achtergrond te doen schuiven. Daarvoor is dus echt geen "complexe" progrock of "moeilijke" avantgarde nodig. Gewone, simpele liedjes volstaan. En laat de man er daar nu ruim voldoende van in voorraad hebben.

In Het Depot deed Josh Rouse het niet in zijn eentje. Het gros van de drieëntwintig (!) songs, die hij de zowat vijftig aanwezige fans voorschotelde, speelde hij met de Spaanse band, waarmee hij ook meest recente plaat 'Going Places' maakte. Spaans, jawel, en da's niet zo verwonderlijk, als je in acht neemt dat hij al een hele tijd met zijn gezin in Spanje woont. Bovendien kan hij terugvallen op een ruime backcatalogue van zo'n vijftien platen, waarin hij met zichtbaar plezier en tot groot jolijt van de liefhebbers gretig grabbelde. En dan nog was er ruimte voor een welgemikte cover van Grant Lee Buffalo's Honey Don't Think. Ook al niet zomaar gekozen, gezien de connectie die Rouse maakte met voormalig frontman en songschrijver van die band Grant Lee Philips tijdens een vorige tournee.

Dat de sfeer ontspannen was, bleek niet alleen uit de glimlach, die voortdurend rond de lippen van de singer-songwriter in kwestie dartelde, ondanks het feit dat het einde van deze tournee naderde. Er werden ook voortdurend blikken gewisseld tussen de muzikanten en de sfeer was duidelijk opperbest. Bassist Cayo Bellveser en lead-gitarist Xema Fuertes namen ook de achtergrondzang voor de rekening, terwijl drummer Alfonso Luna, tandenstoker steevast tussen de tanden, het ritme strak hield. 

Het hoeven niet altijd gro(o)t(s)e onderwerpen te zijn waarover je liedjes maakt. Als iemand dat begrepen heeft, is het Josh Rouse wel. Hij schrikt er niet voor terug een nummer te schrijven over zijn hond, die mee moest verhuizen van het platteland naar de stad (City Dog) of over een citroenenboom (Lemon Tree). Of gewoon over wat hij allemaal beleeft in de stad (het heerlijke Quiet Town). Telkens weer tovert hij dat soort van taferelen voor je geest.

En tussendoor is er ook nog ruimte voor humor - als hij Leuven correct probeert uit te spreken, maakt hij daar meteen een deuntje bij: "I'm leavin' Leuven" - en verzoekjes - na enig aandringen speelt hij toch Winter In The Hamptons. Meezingen hoort er dan ook bij en het voelt niet eens raar aan, als we dat uit volle borst doen bij het voornoemde liedje of even later bij de prachtige solo versie van Love In The Modern Age.

Uiteindelijk keert de band na het solo tussendoortje nog terug voor twee nummers en laten we ons overspoelen door Carolina en Come Back (Light Therapy), waarbij we zowaar nog een soort van dubbele gitaarsolo kregen voor Josh Rouse het podium verliet en de band ons uitgeleide deed met een ferme eindjam. 

Daarna was het terugkeren naar de werkelijkheid en de overpeinzingen over de eigen sterfelijkheid en die van Mimi Parker. Want het leven gaat uiteindelijk gewoon door.