Josh Rouse - Songs en persoonlijkheid

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 1 juni 2013

Tien albums, altijd even constant, maar nooit boven het maaiveld uitkomend. Dan hebben we het eerder over de populariteit dan over de kwaliteit van het werk van Josh Rouse. Want in de Arenbergschouwburg bleek dat deze wereldburger zelfs de concurrentie met een Paul Simon aan zou kunnen.

Het voorprogramma had de Arenberg in Turnhout gezocht. JVDB speelde al in het voorprogramma van bands als Love Like Birds en Isbells, waarmee zijn muziek ook meteen een beetje geplaatst wordt: luisterliedjes met akoestische (en tot de versterker het begaf ook af en toe elektrische) gitaar.

Aan de songs zal het alvast niet liggen. Want een nummer als I’m Going Nowhere mocht er zeker zijn. Jammer dat zijn stem niet altijd even vast was, waardoor zijn eigenzinnige cover van Richard Thompsons Waltzing’s For Dreamers een beetje verloren liep (ondanks de uitstekende keuze). Maar mits wat oefening zal ook dat wel in orde kunnen komen.

Oefening heeft Josh Rouse niet echt meer nodig. Hij dwaalt dan ook al vijftien jaar door de muzikale wereld op zoek naar de erkenning die hij verdient. Waardoor wij dan weer wel het voordeel hadden om hem in de kleine (en trouwens uitstekend klinkende) zaal van de Arenberg aan het werk te kunnen zien.

Het opgekomen publiek kon zijn enthousiasme al van bij opener en nieuwe single Julie onmogelijk verstoppen. Meisjes lipten elk woord mee terwijl hun moeders al evengoed aan de lippen van de kleine man uit Nebraska hingen. En Rouse maakte er een gewoonte van om steeds opnieuw een paar ogen in het publiek te zoeken waarop hij zich een nummer lang, een glimlach om de lippen, kon fixeren. Zelf voelden we ons daardoor niet echt aangesproken, maar dat kan aan ons liggen.

Het hoefde trouwens niet echt, want ook muzikaal stond dit optreden als een Spaanse villa. Met een band, die zich hoe langer hoe meer amuseerde (ook al dankzij de bijzonder enthousiaste reacties van de fans) baande Rouse zich een weg door een setlist opgemaakt uit nieuwe songs als het prachtige Simple Pleasure, populaire liedjes als het volop meegezongen It’s The Nighttime en ander lekkers als het schitterende Quiet Town of It Looks Like Love.

De eerdere referentie aan Paul Simon werd onder meer gerechtvaardigd door het triootje I Will Live On Islands, His Majesty Rides en het nieuwe The Western Isles, waarin telkens wel een Caraïbische zweem was terug te vinden. Vooral tijdens het laatste nummer werd het publiek steeds enthousiaster, hetgeen op zijn beurt weer een positieve invloed had op de band.

Ook mooi was eerste bisnummer Lemon Tree, dat met de hele band rond een enkele microfoon werd gespeeld. Die bisronde werd afgesloten met een knappe versie van Love Vibration, waarin Rouse ook nog even aantoonde dat hij gitaar kan spelen.

Het was ons een vraagteken waarom Josh Rouse slechts de kleine zaal van de Arenberg kreeg toebedeeld, want hij heeft de songs en duidelijk ook de persoonlijkheid om een heel wat ruimer publiek aan te kunnen. Het gedrum en de overrompeling aan de merchandisestand, waar Rouse met plezier handtekeningen uitdeelde, zei op dat vlak meer dan voldoende.