Josh Ritter - Bedankt, mevrouw Ritter

Botanique, Brussel, 6 november 2013

Mevrouw Ritter,

Of misschien beter: ex-mevrouw Ritter. Wij kennen u niet en we willen ook niet doen uitschijnen dat wij u kennen. Maar uw man is ons dierbaar (en in de Botanique werd ons opnieuw duidelijk hoe dierbaar precies). Ook al maken we ons waarschijnlijk enkel wijs dat we hem beter kennen. 

Als voorprogramma, mevrouw Ritter, had hij Tift Merritt bij zich. U hoeft zich niet meteen zorgen te maken. Tenminste, zo scheen het ons toe. En het zijn uiteraard onze zaken niet. Wat ons wel aanging was wat zij ons bracht. Op akoestische gitaar, maar vooral op piano wist ze ons allemaal te vervoeren met liedjes, die uiteraard – net als bij uw man trouwens - stevig verankerd waren in de Amerikaanse muziekgeschiedenis.

Wij genoten vooral van haar prachtige versie van Another Country  – haar lichthese stem deed ons soms aan Stevie Nicks denken  – en het liedje dat ze opdroeg aan haar vader. Binnenkort zal ze het speciaal voor hem spelen en ze wou het nu alvast uittesten. Want ooit speelde die At The Dark End Of The Street van Percy Sledge voor haar met drie vingers op de piano. En dat was haar en nu dus ook ons erg dierbaar. Ze bracht het allemaal met erg veel flair en charmeerde het publiek met haar aandoenlijke Frans.

Maar zoals gezegd: er lijkt ons niks te zijn om u druk over te maken. Want Josh Ritter heeft intussen al een New Lover, zoals hij ons letterlijk duidelijk maakte. Trouwens, dat beetje leedvermaak aan het einde van die song – “But if you're sad and you are lonesome and you've got nobody true / I'd be lying if I said that didn't make me happy too” – vergeeft u hem ongetwijfeld. Hij speelde het trouwens bijna verbeten. Misschien dacht hij daarbij wel aan u.

Maar hij leek in elk geval weinig veranderd. De eeuwige glimlach was er nog steeds en het zou ons verwonderen als hij niet oprecht zou zijn. Enkel die extra rimpel herinnerde aan wat hij met u – of u met hem – heeft doorgemaakt. Trouwens, hij is nog steeds Hopeful en dat doet alleszins plezier. Vooral omdat de versie die wij kregen – opnieuw solo – erg mooi was.

Dat hij zijn vaste maatjes – Josh Kaplan op gitaren en aanverwante, Zack Hickman op staande bas, pomporgel en gitaren – bij zich had zal u niet verwonderen. Ons deed het ten zeerste plezier. Vooral omdat Kaplan zijn frontman zo mooi wist aan te vullen en Hickman af en toe zorgde voor de droge, komische noot. Die laatste moest zelfs – een beetje tegen zijn zin, zo leek het – The Lonely Moctopus in zijn eentje brengen. Als eerste bisnummer zowaar.

Daarvoor hadden wij al kunnen genieten van prachtige versies van klassiekers als Snow Is Gone, Girl In The War dat hij onversterkt bracht – iets wat hij wel vaker deed – en dat luidkeels werd meegezongen door het publiek,  of – één van onze persoonlijke favorieten vanavond – The Temptation Of Adam. Iedereen die erbij was had trouwens wel zijn voorkeur, vond zichzelf wel ergens terug in één van de zesentwintig (!!) schitterende nummers, die aan bod kwamen. Daaronder zaten trouwens ook minder voor de hand liggende liedjes als Darlin’. Zelf vergeleek hij die met de visjes in een plastic zak die je als kind op de kermis kon winnen en waarvoor je zoveel moeite moest doen om ze in leven te houden.

Ach, we denken dat u wel begrijpt dat wij genoten hebben van zijn optreden. U ziet nu vast wel in dat hij ons nog steeds dierbaar is. En waarschijnlijk moeten wij u daarvoor zelfs bedanken. Hoe vreemd dat ook klinkt. Want wat hij met u heeft doorgemaakt heeft er op één of andere manier toch voor gezorgd dat wij mochten genieten van zijn liedjes op de unieke manier dat hij ze, ook nu weer, daar in de Botanique bracht.

Bedankt dus, mevrouw Ritter. En het ga u, ondanks alles, verder goed.